Επί ξυρού ακμής 1

Στην πρώτη δημοσίευση του DellaNetNet, σας υποσχέθηκα πώς τα σκέλη του blog θα είναι τέσσερα. Το πρώτο είναι το παλαιό Ημερολόγιο της Della στο Life & Style, ταξιδιωτικό, περιηγητικό, φωτογραφικό και φυσικά σε μια εξελισσόμενη μορφή. Το δεύτερο είναι ο Κώδικας Ζωής για τους νέους, a shortcut knowledge to life, όπως το αποκαλώ, για προβλήματα που τους αφορούν. Το τρίτο, το οποίο ονομάζουμε Επί ξυρού ακμής αφορά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες της ηλικίας μου. Ξεκινώντας από καθημερινά πρακτικά προβλήματα, προβλήματα υγείας – κυρίως ψυχολογικά- και τα καθαρά υπαρξιακά που αντιμετωπίζουν άντρες και γυναίκες στην τρίτη ηλικία. Το τέταρτο είναι μια πρακτική διδασκαλία διαλογισμού. Θα την αρχίσουμε όταν τελειώσει ο κύκλος του Κώδικα Ζωής και του Επί ξυρού ακμής, γιατί θα είναι κάτι που θα μπορούν να εξασκήσουν και οι νέοι και οι μεγάλοι. Προηγουμένως θα φέρουμε σε επαφή τα δύο γκρουπ μέσω της διδασκαλίας τέχνης, χειροτεχνίας και πρακτικής εξάσκησης. Στη συνέχεια, θα σας δείξω μια συγκεκριμένη διαδρομή διαλογισμού, την οποία ο καθένας θα εκλάβει ανάλογα με τη φαντασία του και θα την εξασκεί με τον δικό του τρόπο. Το τι θα κάνουμε μετά από αυτό, θα το πούμε τότε.

Με μεγάλη μου χαρά είδα πώς η νεολαία αντέδρασε με ενθουσιασμό στον Κώδικα Ζωής, αλλά και κάποιες γυναίκες της ηλικίας μου μού έγραψαν ότι περιμένουν με ενδιαφέρον το κομμάτι που αφορά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τρίτη ηλικία.

Όταν ήμουν πιο νέα, χώριζα τις ηλικίες ανά εικοσαετίες. Μέχρι τα 20 ανήκουμε στην οικογένειά μας, στους γονείς μας, στους συμμαθητές μας και στους δασκάλους μας. Από τα 20 έως τα 40 κάνουμε σπουδές, αρχίζουμε καριέρα, φτιάχνουμε οικογένεια ή πολλοί ήδη τα έχουν τακτοποιήσει όλα αυτά. Από τα 40 έως τα 60 αποκομίζουμε τα αγαθά όλης αυτής της πολυετούς προετοιμασίας και δουλειάς. Χαιρόμαστε την οικογένειά μας, τα παιδιά μας, ίσως και τα εγγόνια μας, αποκομίζουμε αγαθά, χαίρουμε κοινωνικής αναγνώρισης, επαγγελματικής επιτυχίας και κοινωνικής καταξίωσης, είμαστε σε θέση να βοηθάμε άλλους – υλικά και πρακτικά – και αυτό μας δίνει την ικανοποίηση να είμαστε χρήσιμοι χωρίς να μας το ζητούν. Και όλα αυτά τα χρόνια επάνω μας έχουν μια αίσθηση φυσικής ροής και εξέλιξης χωρίς να χωρίζονται μεταξύ τους στην ουσία.

Όπως είπα στην πρώτη δημοσίευση, ο άνθρωπος όταν είναι στα 50 ζει και σκέφτεται σαν να είναι στραμμένος προς τα 40. Όταν, όμως, φτάσει τα 60, δεν ξέρω πώς και γιατί, δεν είναι στραμμένος προς τα 50, αλλά κάνει μία πολύ μικρή στροφή προς τα 70, τα οποία ατενίζει με δέος και φόβο. Και εκεί είναι που έρχεται η μεγάλη αναστάτωση, ψυχολογική και πνευματική, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την αναστάτωση που παθαίνει το σώμα.

Σήμερα χωρίζω τη ζωή ανά τριαντακονταετίες και μην με ρωτήσετε αν με αυτόν τον τρόπο θέλω να προσθέσω 10 χρόνια στον κύκλο της ζωής ή να αφαιρέσω. Μέχρι τα 30, ο άνθρωπος γίνεται αυτό που θέλει να είναι για τον εαυτό του. Από τα 30 μέχρι τα 60 γίνεται αυτό που θέλει να είναι λιγότερο για τον εαυτό του και περισσότερο για τους άλλους, οικογένεια, καριέρα, παιδιά, εγγόνια, αναγνώριση. Από τα 60 και μετά είναι η ηλικία της ανιδιοτελούς προσφοράς. Πιστεύω πώς όλοι έχουμε κάνει τη διαθήκη μας, για να είναι όλα στη θέση τους και να μπορούμε να ζούμε ελεύθερα. Από εκεί και πέρα αρχίζουμε να προσφέρουμε ο καθένας ότι νομίζει ότι έχει καλύτερο και οι άλλοι θα το δεχτούν είτε είναι μια φιλοξενία, μια δωρεά, ένα αφιλοκερδές ενδιαφέρον για τα κοινά, η μεταφορά μιας γνώσης και πάρα πολλά άλλα. Αλλά σε αυτή τη φάση δεν αποκλείουμε καθόλου και την προσφορά προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν είναι καθόλου κακό αυτό. Αν νιώθουμε ότι έχουμε δώσει πολλά στους άλλους και δεν είχαμε ποτέ χρόνο ή και τα μέσα να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, το κάνουμε τώρα. Δεν παύουμε να είμαστε ένα μέρος του ζωντανού συνόλου κι ένα κομμάτι της ανθρώπινης μηχανής που δουλεύει αρμονικά και σαν σύνολο. Κι εκεί είναι, αγαπημένες μου φίλες, που κάνουμε όλες το μεγάλο λάθος.

Εγώ, προσωπικά, ασχολήθηκα με πολλά πράγματα στη ζωή μου. Είχα διαφορετικές καριέρες - τελείως άσχετες μεταξύ τους- παντρεύτηκα 3 φορές, αλλά δεν έκανα παιδιά. Ο τρίτος μου άντρας πέθανε όταν ήμουν 47 χρονών, σχετικά νέα για να μείνει μόνη μια γυναίκα. Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά του συζύγου μου, γιατί δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος να την αναλάβει, αγνοώντας –ευτυχώς- τους κινδύνους, γιατί εξαρτώνταν πολλές δουλειές και πολλές οικογένειες από την ύπαρξη αυτής της επιχείρησης. Πρώτο μου μέλημα ήταν η εταιρεία και δεύτερο η προσωπική μου ζωή. Έτυχε να κάνω και μία σχέση σε αυτό το διάστημα, η οποία δεν είχε αίσιο τέλος, αν θεωρούμε αίσιο τέλος τον γάμο. Αυτό είναι λάθος αντίληψη, γιατί σε μερικές σχέσεις η διάλυση είναι η καλύτερη λύση και ως εκ τούτου το αίσιο τέλος.

Όταν έφτανα τα 60, πέρασα από όλα τα μονοπάτια που περνάτε κι εσείς σήμερα. Στο κατώφλι των 60 σταμάτησα κι έκανα έναν μεγάλο απολογισμό. Εκεί αποφάσισα να δώσω παράταση έναν χρόνο σε αυτή την ημερομηνία. Γι’ αυτό και γιόρτασα τα 60 μου, όταν ήμουν 61. Μέσα σε αυτο το ξεχείλωμα του χρόνου, νομίζω πώς κατάφερα να σβήσω τη λέξη απολογισμός και να την αντικαταστήσω με τη λέξη αναλογισμός. Σε αυτό το χρονικό διάστημα ασχολήθηκα με μια έκθεση που αφορούσε καθαρά τη μέχρι τότε ζωή μου, αλλά αυτό ήταν αποτέλεσμα, ήταν μια λύση σε όλα όσα μου συνέβησαν πριν. Θα ήθελα να ασχοληθώ πρώτα με αυτά, γιατί κάπου εκεί είστε όλες εσείς που διαβάζετε αυτή την στήλη. Μην νομίζετε ότι διαφέρουμε πάρα πολύ η μία από την άλλη. Σε γενικό κανόνα είμαστε όλες ίδιες. Αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα και προσπαθούμε να βρούμε παρεμφερείς λύσεις.

Μόλις είχα τελειώσει την έκθεση που ήταν φτιαγμένη από υλικά της ζωής μου και την οποία ονόμασα «La basura de mi vida”, που στα ισπανικά σημαίνει «Τα σκουπίδια της ζωής μου». Τότε συνάντησα σε μια παραλία της Μυκόνου κάποια γνωστή μου. Είχε ελαφρώς παχύνει – το πρόσεξα, αλλά δεν της το είπα – κι είχε μια έκφραση περισυλλογής στο πρόσωπο, σχεδόν θλιμμένη. Εγώ, φορτισμένη από την ενέργεια της καλλιτεχνικής μου δουλειάς, είχα όρεξη για κουβέντα. Μου ήταν δύσκολο να την παρασύρω. Κάποια στιγμή την ρώτησα ευθέως τι της συμβαίνει. Ανοίχτηκε εύκολα, σαν να είχε ανάγκη κάποιον να την ακούσει. Έβρισκε πλέον τη ζωή της πολύ άδεια και άχρηστη. Τα παιδιά είχαν τελειώσει τις σπουδές τους, είχαν φύγει από το σπίτι. Ο άντρας της είχε αρχίσει μια καινούργια καριέρα και ταξίδευε πολύ. Έμεναν σε ένα ωραίο εξοχικό σπίτι εκτός Αθηνών, δεν είχε φίλους κοντά ούτε ενδιαφέροντα και ζούσε, όπως ακριβώς μου είπε, σε ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις. Η μόνη μου παρηγοριά, συνέχισε, είναι τα μπαούλα με τα κειμήλια και τα παιδικά παιχνίδια. Περνάω ώρες στο υπόγειο κοιτάζοντάς τα και κλαίω. Αυτή θα είναι από εδώ και πέρα η ζωή μου; Θα περιφέρομαι σε ένα άδειο σπίτι γεμάτο αναμνήσεις; Τα λόγια της χτυπήσαν σαν καμπάνα στο μυαλό μου.

Πριν πολλά χρόνια, που ήμουν πολύ απασχολημένη και πολύ κοινωνική, έτυχε να συναντηθώ σε ένα σκάφος στην Ελλάδα με μια παρέα Ελληνίδων. Μια από αυτές, κομψή και ωραία, είπε την εξής φράση που τότε δεν την καταλάβαινα. Αναρωτιόταν κι αυτή πώς έφυγαν όλα τα παιδιά και ζούσε μόνη της σε ένα πελώριο σκάφος, μη ξέροντας τι να κάνει όλη μέρα και παρομοίασε τον εαυτό της με μια φυλακισμένη πυργοδέσποινα. Τα λόγια αυτά τότε μου φάνηκαν παράξενα. Αυτή η κυρία από τότε έκανε ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, αξιοθαύμαστο, βοήθησε και βοηθάει πάρα πολύ κόσμο. Είμαι σίγουρη ότι έχει ξεχασει παντελώς αυτά που κάποτε είχε πει.

Θα μου πείτε τώρα, εμείς οι απλοί άνθρωποι με τα μικρά προβλήματα, με το σπιτάκι μας, τους λίγους φίλους μας, τις μικρές, μεγάλες ή ανύπαρκτες οικογένειες, που δεν έχουμε τέτοιες διεξόδους στη ζωή μας, που δεν ξέρουμε καν πώς να λύσουμε τα πρακτικά μας προβλήματα, πώς θα λύσουμε τα υπαρξιακά;

Όπως είχα πει στην αρχή του Κώδικα Ζωής, αυτό που πρωτεύει για τα νεαρά παιδιά είναι ο εαυτός τους και μόνο. Για να πετύχουν στη ζωή, πρέπει να είναι υγιή μέσα κι έξω. Το ίδιο συμβαίνει και με εμάς. Για να μπορέσουμε να μοιραστούμε τη γνώση μας, να δώσουμε τη σοφία μας στους άλλους, θα πρέπει να είμαστε υγιείς μέσα κι έξω. Σε αυτήν την ηλικία, θέλει πολύ περισσότερη φροντίδα. Πρώτον, το σώμα δεν είναι πλέον το ίδιο. Αν δεν υπάρχουν αρρώστιες που θέλουν ιδιαίτερη ιατρική περίθαλψη και τη συμπαράσταση της οικογένειας, φροντίζουμε να μην έρθουν τουλάχιστον σύντομα. Η προληπτική ιατρική είναι το πρώτο μας μέλημα. Εξάλλου, όλοι λίγο πολύ αυτό το θέμα το έχουμε δρομολογημένο. Έχουμε αναπτύξει πλέον φιλικές σχέσεις με τους προσωπικούς μας γιατρούς και δεν φοβόμαστε ούτε ντρεπόμαστε να τους πάρουμε οποιαδήποτε ώρα τηλέφωνο. Δρομολογούμε τα τσεκαπ αρκετά νωρίς και γενικά φροντίζουμε να έχουμε πλήρη εικόνα οι ίδιοι της υγείας μας. Είναι πολύ μεγάλο λάθος από φόβο να μην θέλουμε να ξέρουμε και να ξέρει κάποιος άλλος τι συμβαίνει στο σώμα μας και κάποιος άλλος να φροντίζει αν πρέπει να το μάθουμε ή όχι. Φροντίζουμε να απαλλαγούμε από όλα τα άχρηστα πράγματα που μας δημιουργούν στρες ή μας τρώνε χρόνο τον οποίο θα διαθέταμε κάπως πιο ευχάριστα. Τακτοποιούμε τα οικονομικά μας -γιατί οι περισσότεροι σε αυτή την ηλικία δεν εργάζονται – ώστε να μας φτάνουν τα χρήματα που έχουμε. Κόβουμε τα άχρηστα έξοδα και στρέφουμε τις πληρωμές προς πράγματα τα οποία μας ευχαριστούν. Αυτή η ηλικία είναι η ηλικία που πληρώνουμε το service, δηλαδή αντί να αγοράσουμε 5 φουστάνια τον χρόνο, αγοράζουμε 2 και διαθέτουμε τα χρήματα σε μια κοπέλα που θα μας βοηθάει, σε κάποιους που μας εξυπηρετούν, σε ένα ταξίδι, σε ένα τραπέζι που θα κάνουμε στο σπίτι και θα μας δώσει χαρά. Γιατί, πιστέψτε με, τα τραπέζια που κάνουμε στο σπίτι τα κάνουμε όχι γιατί έχουμε υποχρεώση σε κανέναν, αλλά για να δώσουμε χαρά στον εαυτό μας.

Το πρώτο μεγάλο θέμα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι η μοναξιά και το δέυτερο που είναι απόρροια της μοναξιάς είναι η θλιμμένη περιπλάνηση στο παρελθόν. Για πολλές υπάρχει ακόμα κι αν υπάρχει σύζυγος ή σύντροφος στο σπίτι, για τις περισσότερες υπάρχει επειδή ζουν πραγματικά μόνες και για άλλες επειδή ζουν πολύ μόνες. Το δεύτερο μεγάλο θέμα είναι απόρροια του πρώτου και είναι αυτό που μας γυρίζει στο παρελθόν με σκέψεις αρνητικές, γεμάτες μετάνοια για τις ευκαιρίες που νομίζουμε ότι αφήσαμε να μας ξεφύγουν και γεμάτες με οδυνηρά αν. Πιστέψτε με, κανείς δεν έχει αποδείξει μέχρι σήμερα, τι θα είχε γίνει, αν δεν είχε γίνει αυτό ή το άλλο. Το λάθος που κάνουμε σήμερα είναι ότι νομίζουμε πώς όταν μας δόθηκε μια ευκαιρία και την προσπεράσαμε, δεν κάναμε τίποτα στη ζωή μας εκείνη τη στιγμή. Πιστέψτε με, κάτι άλλο κάναμε, κάπου αλλού είμαστε απασχολημένοι κι είμασταν πολύ ευχαριστημένοι ή και ξεμυαλισμένοιμε αυτήν την απασχόληση, γι’ αυτό και δεν προσέξαμε όσο έπρεπε αυτό που μας προσπέρασε ή που προσπεράσαμε.

Γι’ αυτό σε αυτό το σημείο, θέλω να καταργήσουμε τη λέξη απολογισμός. Αλίμονο, αν αρχίσουμε και κάνουμε προσθέσεις, αφαιρέσεις και σούμες. Σε πόσες από εμάς δεν έχει συμβεί να λέμε στις φίλες μας για τις ευκαιρίες που μας δόθηκαν, τους άντρες που μας ήθελαν, που σήμερα ειναι πετυχημένοι και γνωστοί κι εμείς ούτε καν τους προσέξαμε, όταν έπρεπε. Πιστέψτε με, μου έχει συμβει κι εμένα αυτό. Να προτιμήσω έναν δεύτερο από έναν πρώτο κατα την κρίση των άλλων. Αποφάσισα ότι είναι καλύτερο να μην το συζητάω ούτε με τον εαυτό μου, για κάποιους επιφανείς και πετυχημένους άντρες που με ήθελαν πολύ ή λίγο κι εγώ δεν τους πρόσεξα καν. Αν αρχίσω τέτοιες συζητήσεις με τις φίλες μου, πρώτον θα με περάσουν για ανόητη και δεύτερον, κινδυνεύω να πέσω εγώ μέσα στην ίδια μου την παγίδα. Δεν υπάρχει χειρότερο σε αυτήν την ηλικία για μια γυναίκα από το να βυθιστεί και να ζει σε ένα παρελθόν που δεν υπήρξε ποτέ. Έχουμε τόσα άλλα πράγματα να θυμηθούμε, όταν αναπολούμε το παρελθόν, πράγματα που πραγματικά ζήσαμε και μας προσέφεραν μεγάλες καλές συγκινήσεις, γιατί, ευτυχώς, ο άνθρωπος στην μνήμη του κρατάει πρώτα τα καλά.

Κάποτε πριν πολλά χρόνια είχα γνωρίσει μια αγγλίδα κυρία, πρώην πολύ ωραία, την οποία φιλοξένησα για λίγες μέρες στην Αθήνα. Εγώ τότε θα ήμουν 35 κι αυτή στην ηλικία που είμαι εγώ σήμερα. Η κυρία αυτή δεν είχε οικογένεια, δεν είχε παιδιά και δεν είχε και άντρα πλέον. Είχε κάνει το λάθος να αναμοχλεύσει όλες τις χαμένες ευκαιρίες του παρελθόντος. Μια από αυτές ήταν ένας πρώην πρωθυπουργός του Καναδά, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν χωρισμένος. Με δέος παρακολούθησα όλο της το σχιζοφρενικό παραλήρημα. Μιλούσε συνέχεια για αυτόν, του είχε γράψει γράμματα, προσπαθούσε να βρει τα τηλέφωνα του για να του τηλεφωνήσει και εκείνη τη στιγμή, δεν ζούσε παρά για αυτή την τελευταία ευκαιρία της ζωής της, όπως νόμιζε αυτή. Δεν της πέρναγε καθόλου από το μυαλό ότι ο ίδιος μπορεί να μην την θυμόταν καν ή κι όταν ήταν μαζί για όσο ήταν μαζί, να μην σήμαινε γι’ αυτόν τίποτα. Φίλες μου, νομίζω ότι το παράδειγμα αυτής της γυναίκας, εμένα με γλίτωσε από πολλά και σας παρακαλώ να αποφύγετε όσο μπορείτε να μην πάθετε κι εσείς κάτι παρόμοιο. Θέλω να επιστήσω την προσοχή σας σε κάτι αντίθετο που μπορεί να συμβεί. Μην απομακρύνεστε τελείως από ανθρώπους του παρελθόντος. Αν έχετε φιλίες που τις έχετε διατηρήσει, καλλιεργήστε τες με εξυπνάδα και ειλικρίνεια. Έχει συμβει κάτι μαθητικοί ή φοιτητικοί έρωτες που έληξαν άδοξα να ευδοκιμήσουν στον δεύτερο ή τρίτο γύρο. Και άνθρωποι που χάθηκαν για πολλά χρόνια, να ζήσουν όμορφα ευτυχισμένα χρόνια μετά.

Για εσάς πάντα!

Della

Κώδικας ζωής 2

Hello there! Σήμερα θα μιλήσουμε, εν συντομία, για τις σχέσεις του ίδιου φύλου. Στην ηλικία των 16-18 ετών, όταν το σώμα μας είναι γεμάτο χυμούς και το μυαλό μας γεμάτο ιδέες, έχουμε περίπου βάλει τις βάσεις των φίλων που θα κρατήσουμε για πολλά χρόνια της ζωής μας. Τα αδέρφια και τα ξαδέρφια δεν τα διαλέγουμε αλλά συναναστρεφόμαστε μαζί τους όλη μας τη ζωή – θέλουμε δεν θέλουμε. Μπορεί να έχουμε τη τύχη κάποιους από αυτούς να τους διαλέξουμε σαν φίλους. Κι αν όχι πάντα, τις περισσότερες φορές, οι οικογενειακοί φίλοι είναι εφ΄όρου πιστοί. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι μέσα από τις φιλίες δεν διαλέγουμε μόνο τους άλλους και τι μας αρέσει σε αυτούς αλλά ανακαλύπτουμε και τον εαυτό μας. Ιδιαίτερα το ποιοι είμαστε, τι μας αρέσει και τι απορρίπτουμε. Αυτό γίνεται, όχι με τη μοναχικότητα αλλα με τη συναναστροφή. Ήδη από το δημοτικό οι χαρακτήρες των παιδιών διαφαίνονται, όπως και οι προτιμήσεις τους σε ορισμένα παιδιά από τη σχολική τάξη και η απόρριψη κάποιων άλλων. Κάποιους από αυτούς τους παιδικούς φίλους τους κουβαλάμε μαζί μας και στο γυμνάσιο και το λύκειο. Αλλά, όταν φτάσουμε στο λύκειο, έχουμε ήδη κάνει πολλές συγκρίσεις και πολλές απορρίψεις και οι προτιμήσεις μας εστιάζονται στα πρόσωπα που μας πάνε πιο πολύ. Είτε γιατί είναι όμοια με εμάς είτε γιατί είναι τελείως αντίθετα και μας συμπληρώνουν. Αυτές οι δεύτερες φιλίες θέλουν πολύ προσοχή. Η συναναστροφή με τα παιδιά με παρόμοιο χαρακτήρα με τον δικό μας είναι σαν comfort food, έχει άνεση, δεν έχει ανταγωνισμό, δεν έχει ζήλιες. Αλλά, όταν από μόνοι μας νιώθουμε την ανάγκη να συναναστρεφόμαστε με παιδιά που είναι τελείως αντίθετα, το κάνουμε επειδή εντελώς ασυνείδητα ή και συνειδητά, νιώθουμε σε τι υστερούμε και ψάχνουμε να το βρούμε σε κάποιον άλλον και έτσι συμπληρώνουμε την ολότητά μας. Όχι ότι αυτό είναι κακό, αλλά μπορεί να είναι tricky. Κι εδώ θα μιλήσουμε για τις κοπέλες. Επειδή αργότερα θα αναλύσουμε το κάθε κεφάλαιο με λεπτομέρειες και κανόνες θα τα πούμε λίγο συνοπτικά.
Είναι ωραίο να έχουμε μια φίλη που τη θαυμάζουμε και θα θέλαμε να είμαστε σαν αυτή. Αυτό θα πρέπει να το παραδεχτούμε με άνεση, να μην το κρατάμε ποτέ μέσα μας, γιατί μπορεί να πάρει λάθος δρόμο. Με άνεση πρέπει να αναγνωριζουμε τον άλλον σε ό,τι υπερτερεί από εμάς και να ομολογούμε ότι και εμείς θα θέλαμε όχι να είμασταν έτσι, αλλά να γίνουμε έτσι. Γιατί για κάποιους άλλους μπορεί να είμαστε εμείς τα πρότυπα και αυτοί οι άλλοι να θέλουν να γίνουν κάποτε σαν εμάς. Έτσι, αποφεύγουμε τις ζήλιες, οι οποίες κακό κάνουν μόνο σε αυτόν που τις κουβαλάει. Νιώθεις ωραία, όταν κάνεις ένα ειλικρινές κοπλιμέντο στη φίλη σου, χωρίς βέβαια να το επαναλαμβάνεις από το πρωί μέχρι το βράδυ δουλοπρεπώς. Είναι ωραίο να ρωτάς και πώς το έκανε αυτό. Αν είναι πραγματική φίλη θα το μοιραστεί μαζί σου. Αν όχι, θα πρέπει να αρχίσεις να της βάζεις ερωτηματικά. Τα κορίτσια σε αυτήν την ηλικία, όπως και τα αγόρια, θέλουμε να έχουμε κάποιον που αισθανόμαστε ασφαλείς για να του εξομολογηθούμε τα συναισθηματικά μας, τα ερωτικά μας, ακόμη και τα σεξουαλικά μας θέματα, προβληματικά ή όχι. Εκεί χρειάζεται πάρα πολύ προσοχή, γιατί εκμυστηρευόμενοι σε κάποιον κάτι αυτής της φύσεως, του δίνουμε αυτόματα και το δικαίωμα να μας συμβουλεύσει. Και εδώ, ο οποιοσδήποτε τρίτος μας συμβουλεύει ανάλογα με τη δική του κρίση και το δικό του πρόβλημα ή απωθημένο. Υπάρχουν και ελάχιστες περιπτώσεις, θέλω να ελπίζω, που μπορεί μια φίλη έμπιστη να μας συμβουλεύσει ηθελημένα προς μια κακή κατεύθυνση. Από εμάς εξαρτάται και από τους χειρισμούς μας να ξεδιαλύνουμε αυτές τις φιλίες. Αργότερα θα μιλήσουμε και για τον ανταγωνισμό που μπορεί να διαταράξει μια φιλία κοριτσιών, όταν προκύψει ενδιαφέρον και από τις δύο πλευρές για ένα συγκεκριμένο αγόρι. Ας μην ξεχνάμε ότι υπήρχαν πάντα και υπάρχουν και τώρα τέτοιες περιπτώσεις ακόμη μεταξύ αδερφών.
Εδώ θέλω να τονίσω κάτι που ισχύει για αγόρια και κορίτσια. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο που κουβαλάμε μαζί μας μπαίνοντας στο κατώφλι της ενήλικης ζωής είναι οι φίλοι μας, περισσότερο και από τους συζύγους που κάποτε θα κάνουμε, γιατί αυτοί μπορεί και να μας προδώσουν ή να τους προδώσουμε εμείς. Οι φίλοι, όμως, θα μας συντροφεύουν μέχρι το τέλος της ζωής μας. Σε αυτούς θα στηριχτούμε ως φοιτητές, με αυτούς θα συζητήσουμε τα προβλήματα μιας σοβαρής μας σχέσης, σ’ αυτούς θα ανακοινώσουμε τα μεγάλα μας σχέδια και στον ώμο τους θα ακουμπήσουμε αν κάποια μέρα –που δυστυχώς έρχεται για όλους μας – έχουμε σοβαρά προβλήματα. Οι φιλίες στη ζωή των ανθρώπων είναι πάνω από τις συγγένειες, γι’ αυτό και πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο για να τις εδραιώσουμε και φροντίδα ώστε να τις διατηρήσουμε. Μέσα από μια τέτοια φιλία μπορούμε να βρούμε δουλειά, να εδραιώσουμε μια καριέρα, να αλλάξουμε χώρα, να πραγματοποιήσουμε ένα δύσκολο όνειρο. Κι αν τίποτα από αυτά δεν γίνει, θα μείνει κάτι πολύ πιο σοβαρό -ότι ανά πάσα στιγμή έχουμε κάποιον να μας ακούσει ή να μας δει, έστω και μέσα από το τηλέφωνο ή το facebook.
Οι φιλίες μεταξύ αγοριών, σήμερα που όλα είναι τόσο ελευθερα κι ανοιχτά, δεν διαφέρουν από αυτές των κοριτσιών. Πηγαίνουν στο γυμναστήριο μαζί, αλληλοθαυμάζουν τα σώματά τους στους καθρέπτες, μιλάνε για τις «γκόμενες»
–αν και τα αγόρια, από τη φύση τους, λένε πολύ λιγότερα για τις ιδιαίτερές τους σχέσεις από ότι τα κορίτσια, που ξέρουμε ότι όταν βρεθούν μαζί κάνουν λεπτομερείς περιγραφές. Ένα αγόρι δεν θα μιλησει ποτέ για τον οργασμό της κοπέλας που αγαπάει στον κολλητό του. Μια κοπέλα, όμως, το πρώτο που θα πει στην κολλητή της είναι για το μέγεθος του πέους του φίλου της. Αν και οι έξυπνες φροντίζουν πάντα να διαδίδουν ότι σε αυτόν τον τομέα είναι άτυχες, αλλά τέλοσπάντων συμβιβάζονται.
Βέβαια, το πρώτο σοκ που παθαίνουν όλες αυτές οι φιλίες και λίγες από αυτές σώζονται, είναι όταν οι έφηβοι χωρίσουν λόγω πανεπιστημιακών σπουδών. Τότε τους ενώνουν μόνο τα καλοκαίρια και σιγά-σιγά πολλές από αυτές φθίνουν. Επιβιώνουν αυτές που βασίζονται σε πιο υγιή δεδομένα, όπως κοινά ενδιαφέροντα στις σπουδές, κοινές ανησυχίες, στον καλοπροαίρετο συναγωνισμό ή και πολλές φορές στην ειλικρινή αγάπη της φιλίας, η οποία δεν χρειάζεται και καμία εξήγηση. Αγαπάμε τους άλλους γιατί είναι καλοί μαζί μας, γιατί κάτι μαθαίνουμε από αυτούς, γιατί μας αρέσει να το βλέπουμε, γιατί έχουμε κοινούς στόχους ή γιατί δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε και αυτό είναι εξίσου αποδεκτό. Τις δοκιμασμένες φιλίες δεν θα πρέπει ποτέ να αφήνουμε τρίτους να τις πληγώσουν. Κι όταν κάτι τέτοιο παρουσιαστεί, πρέπει να το ξεδιαλύνουμε αμέσως με την παρουσία όλων των ενδιαφερομένων, όχι «είπες, είπα, άκουσες, λάθος κατάλαβες». Τι κάνει κανείς με τις παρεξηγήσεις που δημιουργούνται από τα κουτσομπολιά μεταξύ φίλων - που στη φυλή μας είναι το πρώτο χαρακτηριστικό; Η καλοπροαίρετη κριτική, κάτι που θα το λέγαμε κατά πρόσωπο στον φίλο μας, θα μπορούσε ενδεχομένως να ειπωθεί και σε τρίτους. Ένα ακίνδυνο καλαμπούρι ή ενδεχομένως και μια πληροφορία, επίσης θα μπορούσε να ειπωθεί μπροστά στο φίλο μας και μπροστά σε άλλους. Ακόμα και η έκφραση μιας ζήλιας. Κι όταν λέμε ζήλια εδώ, πρέπει να διευκρινήσουμε, «ζηλεύω τον άλλον γιατί είναι καλύτερος από μένα, αλλά θέλω να γίνω καλύτερος από αυτόν». Έχω το δικαίωμα και σε αυτή την προσπάθεια, την οποία μπορεί να εκφράσω και σε μορφή θαυμασμού και επιθυμίας. Προσοχή, όμως, στη διαιώνιση αυτής της ζήλιας, η οποία μπορεί να μετατραπεί σε φθόνο και εκεί είναι που δηλητηριάζονται και οι σχέσεις και οι άνθρωποι, γιατί φθόνος σημαίνει «ζηλεύω γιατί είσαι καλός σε αυτό, καλύτερος από μένα και θέλω να πάθεις κακό». Αν αυτό μας συμβεί κάποτε και έτσι νιώθουμε, θέλει πάρα πολύ δουλειά και με αυτά θα ασχοληθούμε λεπτομερώς στο μέλλον. Να μην ξεχνάτε ποτέ ότι και οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι στον κόσμο, αυτούς που βλεπετε από μακριά ή από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, στις διαπροσωπικές τους σχέσεις οι περισσότεροι υστερούν. Γιατί το συναισθηματικό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του εαυτού μας να χειριστούμε και να χαλιναγωγήσουμε. Στην επόμενη συνέχεια θα μιλήσουμε για τις σχέσεις μεταξύ αντιθέτου φύλου. Κι εκεί πιστέψτε με θα γελάσουμε πολύ.
Hear me out!
Della

Το ημερολόγιο της Della

Σήμερα σκέφτομαι να σας θυμίσω λίγο το καλό, παλιό ημερολόγιο της Della στην μορφή που είχε στο Life and Style. Λίγο ταξιδιωτικό, αφηγηματικό, περιπετειώδες, χωρίς μελό, με μια δόση χιούμορ - διακωμωδίζοντας πάντα τον εαυτό μου μέσα σε όλα αυτά, μορφωτικό, δίνοντάς σας κάτι που κι εγώ το έβλεπα ή το άκουγα για πρώτη φορά και σκεφτόμενη ότι κάποιοι από όλους σας επίσης δεν θα το ξέρουν. Και φυσικά, με μια τελική γεύση της απλής, καθημερινής φιλοσοφίας, όπως την λέω εγώ, που σε κάνει να συγκρίνεις πράγματα, να απορρίπτεις, να υιοθετείς, να ψάχνεις και να ψάχνεσαι, να αμφιβάλλεις και να διαιωνίζεσαι. Το θεωρώ χρέος μου να μοιραστώ μαζί σαςμερικά από τα ταξίδια των τελευταίων 4 ετών, τα οποία μου έχουν αφήσει μεγάλες εικόνες, βαθιές γνώσεις και αιώνια ερωτηματικά. Ένα από αυτά ήταν το ταξίδι στην Ινδία τον Ιανουάριο του 2007.

Στην Ινδία είχα πάει 2-3 φορές για επαγγελματικούς λόγους και μόνο στο Δελχί. Ήξερα μόνο αυτά που έβλεπα στα διάφορα φιλμ εποχής και ό,τι κατα καιρούς είχα διαβάσει, ξεκινώντας από τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου φτάνοντς μέχρι το σημερινό Πακιστάν που τότε ήταν καθαρά Ινδία και την 2 αιώνων αποικιοκρατία της Βρετανίας. Το ταξίδι αυτό είχε οργανωθεί από το Μουσείο Guggenheim στη Νέα Υόρκη. Το γκρουπ είχε φτάσει τα 20 περίπου άτομα, άντρες και γυναίκες από διαφορετικά κράτη της γης. Το γκρουπ συγκεντρώθηκε μία ημέρα του Ιανουαρίου στο ξενοδοχείο Taj Mahal της Βομβάης. Το παλαιό κτήριο, ένα αριστούργημα αποικιακής αρχιτεκτονικής που χτίστηκε την εποχή της παντοδυναμίας της Μεγάλης Βρετανίας στις Ινδίες συναγωνίζεται το μοντέρνο κτήριο δίπλα του, μια επέκταση που έγινε κατ’ ανάγκη, γιατί απλώς έπρεπε να ακολουθήσει τις επιταγές του πολιτισμού. Είναι το ίδιο που ανατινάχτηκε δύο χρόνια μετά από πακιστανούς- όπως φημίζεται - τρομοκράτες. Επισκεφτήκαμε το Νησί του Ελεφαντα στον κόλπο της Βομβάης, το οποίο ονομάστηκε έτσι από τους Πορτογάλους, που έβλεπαν από μακριά τους σμιλεμένους ελέφαντες στους πετρώδεις λοφούς που φαίνονταν αληθινοί. Το νησί ήταν γεμάτο με ναούς, γλυπτά του Θεού Σίβα του 5^ου αιώνα.

Η Βομβάη σαν πόλη έχει μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί είναι ένα μείγμα ινδικού πολιτισμού και βικτωριανής αρχιτεκτονικής. Τα μόλις ανακαινισμένα μουσεία, το Victorian Garden και εκείνο του Πρίγκηπα της Ουαλίας, ο ναός της θρησκείας Zain, κολλέγια, σχολεία, νοσοκομεία και φυσικά ο περίφημος σταθμός του τρένου της Βομβάης.

Μια μοντέρνα νότα, το ξενοδοχείο Grand Hyatt. Οι ιδιοκτήτες Namita και Arun Saraf έχουν μια πραγματικά πλούσια συλλογή μοντέρνας τέχνης, την οποία εκθέτουν στους μεγάλους χώρους του ισογείου του ξενοδοχείου. Όλα τα έργα ιδιόμορφου χαρακτήρα εμπνευσμένα από την ινδουιστική θρησκεία χωρίς τίποτε φολκλόρ.

Ινδική μοντέρνα τέχνη στο ξενοδοχείο Grand Hyatt στη Βομβάη

Επισκεφθήκαμε με αυτοκίνητο την Ellora, ένα από τα σπουδαιότερα θαύματα τέχνης και αρχιτεκτονικής στον κόσμο. Ένα γιγαντιαίο γλυπτό κάθετα σκαλισμένο στον βράχο, ο ναός Kailasha του 7^ου αιώνα με πολλαπλά κτήρια, εξωτερικές γέφυρες, δρόμους, πλατείες, αγάλματα. Ως ζωγράφος και εκκολαπτόμενη γλύπτρια ομολογώ ότι έμεινα κατάπληκτη.

Το γκρουπ με ινδές μαθήτριες μπροστά στον ναό Kailasha στην Ellora

Δεύτερος προορισμός το παραμυθένιο Rajasthan. Πρώτος μας σταθμός ήταν η Udaipur με διαμονή στο Shiv Niwas Palace, τμήμα του City Palace των μαχαραγιάδων. Ξαπλωμένη σε αυτή τη χλιδή απολάμβανα τη θέα της τεχνητής λίμνης που απλωνόταν μπροστα μου με το γνωστό Lake Palace, ιδανικό για νεόνυμφους.

Το Shiw Nivas Palace στην Udaipur

Ο ίδιος ο μαχαραγιάς, η κόρη του και ο γιος του μας κάλεσαν για ένα κοκτέιλ στο παλάτι, μας μίλησαν για το λαμπρό παρελθόν τους, για τους λαμπρούς προγόνους τους που δεν υποδουλώθηκαν ποτέ στους Άγγλους. Το επομενο καλοκαίρι η κόρη του μαχαραγιά με επισκέφτηκε στη Μύκονο. Με τη σειρά της θαύμασε κι αυτή το μοναδικό στον κόσμο νησί για τις ιδιαίτερότητές του και την ανεξήγητη ενέργεια.

Στους κήπους του παλατιού Shiw Nivas Palace με ινδές χορεύτριες

Το επόμενο παλάτι Umaid Bhawan Palace στο πρώην βασίλειο της Jodhpur χτισμένο από τον παππού του σημερινού μαχαραγιά τη δεκατία του ’20, είναι ένα μεγαλοπρεπές κτήριο art deco, χτισμένο με πέτρα της περιοχής στο χρώμα της άμμου, το οποίο μετά την πτώση των μαχαραγιάδων των 1947 μετατράπηκε σε ξενοδοχείο πολυτελείας. Αξιοθαύμαστο, όμως, είναι και το παλαιο παλατι των μαχαραγιάδων Medhragah Fort, ένα μεσαιωνικό φρούριο χτισμένο στους πρόποδες ενός βουνού.

To Medhragah Fort στην Jodhpur

Το τρίτο στοπ στην ξακουστή σε όλους Jaipur. Πρώτα περάσαμε ένα βράδυ στην έρημο κάτω από στημένες τέντες, παρακολουθώντας τους Ινδούς να χορεύουν πάνω σε αναμμένα κάρβουνα σαν τους δικούς μας Αναστενάρηδες. Το απόγευμα της επόμενης μέρας φτάσαμε στο ξενοδοχείο Oberoi Rajvillas, στα περίχωρα της Jaipur. Μας περίμενε μια υποδοχη θριάμβου. Ελέφαντες, άλογα, χορευτές ντυμένοι στα ζεστά χρώματα του Rajasthan. Πορτοκαλί, κίτρινο, φούξια, φάνταζαν κάτω από τον ζεστό ήλιο μαγικά και παραμυθένια.

Η Della στο ξενοδοχείο Oberoi στην Jaipur

Φυσικά η πρώτη μέρα αφιερώθηκε στα ψώνια. Με στοπ στο Johari Bazaar, το Cotton Market, το Badi Chopra και το διάσημο Gem Palace, που φημίζεται για τα αυθεντικά, παλαιά ινδικά κοσμήματα. Το ίδιο βράδυ,προσκεκλημένοι ενός αμερικανού ιστορικού μελετητή των ανακτόρων Mughal ή αλλιώς Moggul (δεν έχουν καμία σχέση με τους γνωστούς μας Μογγόλους, πράγμα που κι εγώ μέχρι τότε δεν ήξερα). Είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε ένα αναπαλαιωμένο haveli (ινδικό πολυόροφο σπίτι με εσωτερικό κήπο και θεσπέσιες τοιχογραφίες) στην παλιά πόλη της Jaipur, την ξακουστή για το υπέροχο κεραμιδί της χρώμα, Ροζ Πολιτεία. Αλλά στην Jaipur υπάρχουν πολλά να δει και να θαυμάσει κανείς, όπως το παλιό Amper Fort με τα παλάτια των μαχαραγιάδων στους πρόποδες του βουνού, όπου η αρχιτεκτονική και η πολυτέλεια ξεπερνούν κάθε προσδοκία. Το Rampat Palace, είναι ένα από τα ωραιότερα ξενοδοχεία της πόλης, ενώ το City Palace, όπου ζει ο σημερινός μαχαραγιάς με το όνομα Bubble, είναι πραγματικό έργο τέχνης. Εκεί θαυμάσαμε χαλιά μοναδικής αξίας και γκραβούρες από την εποχή των Moggul, όπως και μοναδικές μινιατούρες. Ο επόμενος προορισμός, η Agra και το ξακουστό Taj Mahal. Στη διαδρομή σταματήσαμε στο Fatehpur Sikri, το πέτρινο παλάτι-πολιτεία που έμεινε γνωστό ως το παλάτι-φάντασμα. Εδώ μάθαμε και λίγη ιστορία. Ο ερχομός των Moggul στις Ινδίες έγινε σταδιακά, ξεκινώντας από το κέντρο του ισλαμικού πολιτισμού, της Αμαρκάντι. Πρώτος ήρθε ο Timur γύρω στον 13^ο αιώνα, απόγονος διαστάυρωσης Μογγολων και Τούρκων και τον 14^ο αιώνα ακολούθησαν οι δυναστείες που βασίλεψαν για 4 περίπου αιώνες, εδραιώνοντας τον ισλαμισμό στις Ινδίες. Ο τρίτος ατοκράτορας ήταν ο Akbar, ο οποίος το 1510 μΧ χρησιμοποιώντς αποκλειστικά μεγάλες κόκκινες πλάκες έχτισε το Fatehpur Sikri.

Στο Fatehpur Sikri στην Agra

Ένας από τους απογόνους του ήταν ο Sahh Jahan, δημιουργός του Taj Mahal. Η ιστορία πίσω από αυτό το αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα είναι τραγική. Η Mumtaz, η επί 17 χρόνια πολυαγαπημένη γυναίκα του πεθαίνει στη γέννα του 14^ου παιδιού του. Ο αυτοκράτορας συντετριμμένος από τον χαμό της και για να τιμήσει τη μνήμη της, σχεδίασε ένα μαυσωλείο. Συγκέντρωσε τους καλύτερους αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες, ανάμεσά τους τον Ustad Isa Khan Effendi από το Siraz της Περσίας και τον Ismail Khan, ο οποίος ανέλαβε τη δημιουργία του τρούλου. Πέρα από την αρμονία στην αρχιτεκτονική του, το Taj Mahal είναι ένα αριστούργημα λεπτομέρειας. Όλες οι επιφάνειες είναι στολισμένες με petra dura, ημιπολύτιμους λίθους οι οποίοι γίνονται ένα με το σκαλισμένο μάρμαρο. Στη μέση του μαυσωλείου βρίσκονται τα κενοτάφια του ζεύγους, ενώ τα σώματά τους κείτονται ακριβώς από κάτω.

Meditation 6 η ώρα το πρωί στο Taj Mahal

Το βράδυ, αφού επιστρέψαμε στο πολυτελές ξενοδοχείο Oberoi Armavillas, έφερα στο νου μου την ιστορία του Sahh Jahan και της Mumtaz και αναρωτήθηκα: Ποιος δεν θα ήθελε να αγαπηθεί τόσο πολύ;

Το τελευταίο μας στοπ ήταν στο Δελχί. Άλλος αέρας μεγαλούπολης με μοντέρνα πολεοδομία, βικτωριανά κτήρια χαμένα στο πράσινο και στις πολυπληθείς λεωφόρους με πολλούς πειρασμούς για ψώνια. Βρήκαμε τον καιρό να επισκεφτούμε το σπίτι της Ιντίρα Γκάντι και το σημείο όπου δολοφονήθηκε και το μουσείο του Μαχάτμα Γκάντι, ένα σημείο σταθμό αποτελεί ο τάφος του αυτοκράτορα Humayun, αφού υπήρξε το μοντέλο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η κατασκευή του Taj Mahal. Εκεί μάθαμε εκτελέστηκαν οι γιοι του τελευταίου Moggul αυτοκράτορα από τους Άγγλους γύρω στο 1850 και αμέσως μετά η βασίλισσα Βικτώρια ανακηρύχθηκε αυτοκράτειρα πασών των Ινδιών. Στο τέλος του ταξιδιού, οι πιο θαραλλέες από εμάς πήραμε το αεροπλάνο και πήγαμε στο Varanasi, το παλιό Benaras, για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό. Εκεί μέσα στις βάρκες, μπροστά στις προβλήτες του Γάγγη, παρακολουθήσαμε τις νυκτερινές λιτανείες των νεκρών, αφήσαμε στα νερά του ποταμου, αναμμένα κεράκια για τους δικούς μας νεκρούς και αναρωτηθήκαμε αν υπάρχει πράγματι μετεμψύχωση. Τα χαράματα, πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο, ξανακατέβηκα στις αποβάθρες. Παρόλο που ο ήλιος ήταν χαμένος στην ομίχλη, μπορούσα να διακρίνω τους γυμνούς μοναχούς να κάθονται στωικά μπροστά σε μια μικρή φωτιά, τους πιστούς να πλένονται στον Γάγγη και να ρίχνουν τη στάχτη των νεκρών στα νερά του. Εδώ, σκέφτηκα, είναι ένα άλλο μνημείο αυτό της δύναμης της Ινδίας να μπορεί να βασιλεύει και να ξεχνά τους κατακτητές που πέασαν και τη λεηλάτησαν μέσα στους αιώνες. «Αλήθεια, πού πηγαίνει η Ινδία σήμερα;» ρώτησα έναν μοναχό. Με κοίταξε και μου είπε βαριεστημένα, «India is here and everywhere”. Ήθελα τόσο πολύ να μοιραστώ αυτό το ταξίδι μαζί σας. Φύλαξα και τις πιο καλές φωτογραφίες για να τις δείτε. Για όσους σχεδιάζετε να πάτε μελλοντικά στις Ινδίες, μην παραλείψετε να πάτε στα μέρη που σας ανέφερα, γιατί είναι πολύ λίγα συγκριτικά με αυτά που υπάρχουν. Για όσους δεν μπορείτε να πάτε στις Ινδίες, διαβάστε ό,τι πέσει στα χέρια σας για αυτές, σταματήστε σε κάθε ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης και ρουφήξτε το, όπως κάνατε με το Slumdog Millionaire. Εξάλλου ο ινδικός πολιτισμός δεν είναι μόνο πολύ διαφορετικός από τον κλασικό ελληνικό, αλλά και αρχαιότερος. Τα ίχνη της Ινδίας, οι μυρωδιές της και οι ιδιαιτερότητές της υπάρχουν κάτω από κάθε πέτρα σε μέρη της Ανατολής, της Μέσης Ανατολής, της Βορείου Αφρικής, της Ισπανίας και από εκεί ταξίδεψαν μέχρι το Μεξικό και τη Νότιο Αμερική και το Palm Beach της Φλόριντα. Δεν είναι τυχαίο που το very wasp club του Palm Beach, το Everglade’s ή το πολυτελές ιδιωτικό club Mar a Lago είναι μικρογραφίες ινδικής αρχιτεκτονικής.

Γεια σας. Ως το επόμενο ημερολόγιο που θα πούμε πολλά και ενδιαφέροντα.

Della

Κώδικας ζωής

Με το internet φλερτάρω από το 1998. Τότε είχα δημιουργήσει ένα site με τον τίτλο idea.net με σκοπό τη συλλογή ιδεών και εφευρέσεων προς ανάπτυξη, παρουσίαση και πώληση. Τον Φεβρουάριο του 2005, αυτή η ιδέα πήρε άλλη μορφή σαν reality show με τον τίτλο American Genie, το οποίο κατοχυρώθηκε στην Αμερική λόγω της διπλής μου υπηκοότητας. Επειδή οι ιδέες δεν τελειώνουν ποτέ, το ένα θέμα έφερε το άλλο και φυσικά μέσα σε αυτή τη διεργασία οι ιδέες μεταλλάχθηκαν και πήραν τη θέση τους καινούργιες. Στις 21 Ιούλιου του 2005 κατέθεσα στη συμβολαιογράφο μου στην Αθήνα, Ελένη Κρομμύδα, μια καινούργια ιδέα για ένα reality show που θα αφορούσε τη νεολαία, αγόρια και κορίτσια. Το show, το οποίο και ονόμασα Real Life Babel, επηρεασμένη από τη «Βαβυλωνία» του Ξενόπουλου, εξελίσσεται σε ένα σπίτι. Στην ουσία, το σπίτι αυτό είναι ένα σχολείο. Τα παιδιά μαθαίνουν από διαφορετικούς δασκάλους το savoir vivre και το savoir faire. Ή σε απλά ελληνικά συμβίωση, συναλλαγή, συμπεριφορά, συζήτηση, κοινωνικότητα, αυτάρκεια μέχρι και τα υποτυπώδη βασικά όπως ατομική καθαριότητα, συντήρηση προσωπικού χώρου και τάξης. Για τις κοπέλες μακιγιάζ, ντύσιμο, καθαριότητα, αυτοπεποίθηση, προσέγγιση αντίθετου φύλου, διατήρηση σχέσης. Για τα αγόρια ντύσιμο, καθαριότητα, συμπεριφορά μεταξύ φίλων, προσέγγιση αντίθετου φύλου, διατήρηση σχέσης, αυτοπειθαρχεία και γενικά βελτίωση χαρακτήρων. Το show τείνει να είναι και κωμικό από τις μεγάλες αντιθέσεις και τις γνώσεις των συμπαικτών, ακόμα και από τον τρόπο ομιλίας και συμπεριφοράς τους. Αυτά σαν κεντρική ιδέα του show. Από αυτό το σημείο και μετά πολλά εξελίσσονται και διαδραματίζονται. Αυτό είναι μια προσωπική ανάγκη προσφοράς προς τη νεολαία. Μέσα από τη διαδρομή της ζωής μου και τα πολλά λάθη που μου προσέφεραν έναν πλούτο εμπειριών πιστεύω ότι όφειλω να τα περάσω στους νέους σαν έναν σύντομο δρόμο στην γνώση. Το show αυτή τη στιγμή συζητιεται με κανάλι της Αμερικής και παράλληλα εγώ κρατάω το δικαίωμα μέσω του blog να προσφέρω αυτόν τον κώδικα ζωής.

Σε αυτό το σημείο θα σας κάνω μια μικρή περίληψη του τι θα περιέχει αυτός ο κώδικας ζωής και στη συνέχεια θα κάνουμε μια επιμέρους ανάπτυξη του κάθε κεφαλαίου, ώστε στο τέλος να δημιουργηθεί ένα μικρό αλλά πολύ χρήσιμο εγχειρίδιο. Στο κατώφλι της ζωής που είσαστε τώρα, εσείς οι νέοι, με τα χιλιάδες υπαρξιακά ερωτηματικά, ποιος είμαι, πού είμαι, γιατί είμαι εδώ, τι θέλω να κάνω, ποια από αυτά θα κάνω, πώς θα συνυπάρξω με αυτούς που θέλω και με αυτούς που δεν αντέχω, να θυμόσαστε πάντοτε σαν κανόνα ότι η πρώτη υποχρέωση που έχετε από τη μέρα που έχετε γεννηθεί είναι απέναντι του εαυτού σας και μόνο. Αν δεν είσαστε καλά εσείς πρώτα μέσα στο σώμα και το μυαλό σας, δεν είσαστε καλά και για κανένα. Άρα, το πρώτο στη λίστα είναι η καλή υγεία - φυσική, πνευματική και ψυχική – και η προσωπική ευτυχία. Επειδή αυτό δεν είναι μια συνεχής κατάσταση, αλλά έρχεται σε δόσεις, θα το πούμε η προσωπική σας χαρά. Το να ζει κάποιος χαρούμενα τη ζωή του είναι μεγάλο αγαθό. Μετά έρχεται η μόρφωση, κι εδώ θα πρέπει κανείς να δώσει προσοχή, μαζί με τη γενική μόρφωση να διαλέξει αυτό που θέλει πολύ να κάνει στη ζωή του. Ένα από αυτά που έχω διαβάσει και θυμάμαι είναι «Πραγματική ευτυχία είναι να ζήσεις τη ζωή σου όπως ακριβώς εσύ θες». Εδώ θα ήθελα να πω, εκ πείρας, ότι η ευτυχία δεν είναι ένα απέραντο λιβάδι στο οποίο ζούμε και συνυπάρχουμε με άλλους, αλλά είναι μικροί κύκλοι γύρω μας. Αν, επί καθημερινής βάσεως, φροντίζουμε ο πρώτος μικρός κύκλος γύρω μας να είναι καθαρός, υγιής και ευχάριστος προς εμάς, αυτό είναι το πρώτο και ίσως το πιο ισχυρό θεμέλιο. Και τι θα ήθελα να πω με αυτό; Πρώτα εμείς, το σώμα μας, αυτός είναι ο ναός μέσα στον οποίο υπαρχουμε. Θα πρέπει εν πρώτοις να είναι καθαρός, τακτοποιημένος, να εκπέμπει φως που έρχεται από εσωτερική αρμονία και να αισθανομαστε άνετα μέσα σε αυτό. Αυτό που ο απλός κόσμος λέει, «είναι καλά μες στα ρούχα του». Μετά είναι ο προσωπικός μας χώρος, όποιος κι αν είναι αυτός, μεγάλος ή μικρός, δικός μας ή μοιρασμένος με άλλον. Βέβαια, όσο πιο λίγα πράγματα γύρω μας, τόσο πιο εύκολο να υπάρξει τάξη και καθαριότητα - αλλά αυτό που ισχύει για τα λίγα ισχύει και για τα πολλά. Έχοντας καθαρό και περιποιημένο το κρεβάτι μας, το γραφείο ή το τραπέζι πάνω στο οποίο γράφουμε ή διαβάζουμε, τη ντουλάπα ή το συρτάρι στο οποίο φυλάμε τα προσωπικά μας πράγματα, βοηθάμε στο να έχουμε καθαρά και τακτοποιημένα τα συρταράκια του μυαλού μας. Σε αυτό θέλω να δώσετε πραγματική προσοχή γιατί έτσι είναι. Κι όσο πιο μικρά τα συρταράκια τόσο μεγαλύτερη ταξη υπάρχει, γιατι είναι εύκολο να ψάξεις εκεί μεσα και να βρεις αυτό που θες. Έτσι επιτυγχάνεις την τάξη από τα λίγα πράγματα στα πολλά. Απλώς προσθετεις μικρά, τακτοποιημενα συρταράκια.

Αν συμβαίνει να μοιράζεστε τον προσωπικό σας χώρο με κάποιον άλλο, σε αυτό το σημείο είναι η πρώτη εφαρμογή του κανόνα, «μην κάνεις στον άλλον αυτό που δεν θέλεις να σου κάνει». Θα πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι για δύο. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επωμίζεσαι εσύ όλα τα βάρη του χώρου ανα πάσα στιγμή, αλλά θα πρέπει να βοηθάς, όταν χρειάζεται, χωρις δευτερη σκέψη. Και χωρίς δεύτερη σκέψη θα λες αυτό που σε ενοχλεί την ώρα που σε ενοχλεί κι όχι του χρόνου. Εάν καταφέρεις να συζήσεις αρμονικά την πρώτη συμβίωση της ζωής σου, που συνήθως είναι η φοιτητική, θα έχεις κερδίσει ένα κλειδάκι από τα συρταράκια της ευτυχίας. Όντας χαρούμενοι εμείς δεν θα πρέπει να ξεχνάμε να είμαστε και ευχάριστοι στους άλλους. Εδώ θέλω να πω ότι όταν ο φίλος, ο συγκατοικος, ο σύντροφος μας έχει ένα πρόβλημα και είναι στεναχωρημένος εμείς δεν θα πρέπει να είαμστε αμέτοχοι και μες στην τρελή χαρά.

Σε αυτήν την ηλικία το πρώτο μέλημα είναι η μελέτη, οι σπουδες και η καριέρα, παράλληλα με όλα αυτά που είπαμε παραπάνω, θα πρέπει να μοιράζουμε τον χρόνο μας κατάλληλα. Και πάλι εδώ ο χρόνος ξεκινά από την πρώτη μέρα. Εμείς αποφασίζουμε πόσο χρόνο θα διαθέσουμε σε εργασία, μελέτη, ξεκούραση, άθληση, ψυχαγωγία, κοινωνικότητα, meditation. Εκτιμούμε τη μέρα που ζήσαμε και χαιρετούμε αυτή που ξημερώνει με χαρά. Σε αυτό το σημείο τη ζωής μας είναι που βάζουμε τους μεγάλους στόχους, που αρχίζουν από ημερήσιοι, εβδομαδιαία, μηνιαίοι, ετήσιοι και πενταετείς. Σήμερα, εσείς τα παιδιά είστε πολύ τυχερά, που μπορείτε να κάνετε όλα αυτα τα σχεδιαγράμματα στα κομπιούτερ και έχετε τη δυνατότητα να τα βλέπετε ανα πάσα στιγμη, να τα διορθώνετε, να τα αλλάζετε. Αλλά μην αλλαξετε ποτέ την εσωτερική σας ανάγκη για επιτυχία στην προσωπική, επαγγελματική και κοινωνική σας ζωή. Ο στόχος σας είναι πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί, όταν συνοδεύεται από ένα όραμα. Όταν λέμε όραμα εννοούμε την καθαρή εικόνα στο μυαλό μας του που θέλουμε να είμαστε σε ένα ή σε πέντε χρόνια. Εγω προσωπικά σε όλη τη ζωή μου έχω μια οθονη στο βάθος του οριζόντα και εκεί βλέπω τα φιλμάκια που κάνω στο μυαλό μου. Και όσο πιο επιθυμητός είναι ο στόχος μου, τόσο εστιάζω στην εικόνα, ακριβώς όπως στα παράθυρα του κομπιούτερ και αυτό πολύ πριν υπάρξει κομπιούτερ. Πολλούς από τους πίνακες που έχω δει με τη φαντασία μου στον ορίζοντα τους έχω αγγίξει και στην πραγματικότητα.

Για τις κοπέλες θα κάνουμε ένα μεγάλο κεφάλαιο μελλοντικά για το μακιγιάζ κάθε τύπου, το ντύσιμο κάθε σωματότυπου, την υγιεινή και την καθαριότητα που δεν ξέρετε πόσα μυστικά έχει. Εκτός του μακιγιάζ, βέβαια, όλα τα άλλα ισχύουν και για τα αγόρια. Σε αυτό το σημείο θα σας πω λίγα πράγματα. Η πρώτη φροντίδα του μακιγιάζ είναι η απόλυτη καθαριότητα και η ωραία μυρωδιά. Σε αυτή την ηλικία που όλα μέσα σας είναι υγιή και λειτουργούν αρμονικά είναι πολύ εύκολο να αναδύετε ωραίες μυρωδιές, να έχετε ωραίο δέρμα, καθαρά γυαλιστερά μαλλιά. Θα μιλήσουμε αργότερα περί καπνίσματος και επιπτώσεων. Το ντύσιμο όσο πιο απλό και καθαρό τόσο πιο ελκυστικό είναι για τα κορίτσια και σέξι για τα αγόρια. Όταν βρούμε μια ισορροπία σε όλα αυτά και πάντοτε με την προϋπόθεση μιας απρόοπτης αλλαγής και του προσωπικού γούστου - το οποίο πολύ ενθαρρύνω - θα δώσουμε έμφαση στις προσωπικές μας σχέσεις με το ίδιο φύλο και φυσικά με το αντίθετο, που θέλει ιδιαίτερο χειρισμό γιατί κάθε σχέση είναι διαφορετική, όπως κανείς μας δεν είναι όμοιος. Σε όλα αυτά βέβαια θα έχουμε σαν γνώμονα τη βελτίωση του χαρακτήρα μας και την ισορροπία στις αντιθέσεις μας. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν θα αφήνουμε την αυτοπειθαρχία να εξαλείψει τον αυθορμητισμό μας. Αυτές είναι μεγάλες ισορροπίες, αλλά είναι και πολύ απλό να τις πετύχουμε.

Αυτά για σήμερα. Εγώ κουράστηκα και δεν θέλω να κουράσω και εσάς. Στο επόμενο θα πούμε τα γενικά για τις σχέσεις μεταξύ ιδίου φύλου.

Hear me out!

Della