Thursday, January 21, 2010

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ DELLAS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΟΜΑΝ





HOTEL AL CASAR DUBAI κοντά στο Medina Jumeira Mall και στο Burj Al Arab









Μέσα Οκτωβρίου πραγματοποίησα ένα ταξίδι που για πολλά χρόνια ανέβαλα. Την εποχή της πυρετώδους ανοικοδόμησης του Ντουμπάι την δεκαετία του ’90 είχα ένα γείτονα στο Παλμ μπίτς που συνέπεσε να είναι σείχης στην Φουτζέιρα ένα απο τα Ενωμένα Εμιράτα. Επέμενε ότι έπρεπε να δω το Ντουμπάι σαν ένα θαύμα στην έρημο όπως το έλεγε των μοντέρνων καιρών. Δεν με δελέασε ποτέ. Κι αστειευόμενη υπαινισσόμουν ότι αυτό μου θύμιζε το σενάριο της αρπαγής απο το Σεράι.

Τα τελευταία χρόνια γνώρισα έναν αλλον σείχη απο το Ομάν που ζεί χρόνια στο Δυτικό κόσμο και έχει μορφωθεί εκεί ο οποίος με κάλεσε να επισκεφτώ την χώρα του μιλώντας μου γι’ αυτήν με πολύ περηφάνεια. Εγώ δεν ήξερα που πέφτει γεωγραφικά το Ομάν στον χάρτη. Ηξερα όμως τον Σεβάχ τον Θαλασσινό απο τα κλασσικά εικονογραφημένα και όταν ο φίλος μου τον ανέφερε σαν έναν απο τα ιστορικά πρόσωπα του Ομάν παρόλο που δεν είχε γεννηθεί εκεί ο Σεβάχ, δεχθηκα ασυζητητί την πρόσκληση και με μεγάλη περιέργεια. Βλέπετε σαν μικρό κοριτσάκι ήμουν κρυφά ερωτευμένη με τον Σεβάχ και συχνά έκανα φανταστικά ταξίδια μαζί του στις θάλασσες της Ανατολής.
Aquarioum στο ATLANTIS HOTEL στο PERL ISLAND

Εφτασα αργά το βράδυ στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι και σαν επαγγελματίας ταξιδευτής ετοιμάστηκα να ακολουθήσω την καθιερωμένη διαδρομή των επιβατών. Από την έξοδο του αεροπλάνου με παρέλαβαν οι απεσταλμένοι του φίλου μου του Σείχη απο την Φουτζέιρα. Με έβγαλαν απο μία πλαινή πόρτα , με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο με φιμέ τζάμια και μετά σε μία χλιδάτη αίθουσα με μαξιλάρια και οντάδες, μου ζήτησαν τα αποκόμματα των αποσκευών και πρίν τελειώσω το τσάι που μου προσέφεραν βρεθήκαμε όλοι μαζί στο πολυτελές αυτοκίνητο με προορισμό την Φουτζέιρα. Σκέφτηκα τελικά ότι αυτό που φοβόμουν χρόνια πρίν δεν θα το γλιτώσω, με μία διαφορά δεν ήμουν πλέον μετά απο τόσα χρόνια το χυμώδες, φρουτώδες γυναίκειο προιόν κατάλληλο για τα χαρέμια της Ανατολής. Σε μία ώρα και είκοσι λεπτά με είχαν εγκαταστήσει σε μία μεγάλη σουίτα του καλύτερου ξενοδοχείου της Φουτζέιρα περιτριγυρισμένη απο βουνά με λιχουδιές της Ανατολής.

Τον φίλο μου τον είδα την επόμενη μέρα το μεσημέρι. Εδωσε ένα γεύμα για μένα στο ρεστωράν του ξενοδοχείου και είχε καλέσει επιχειρηματίες που διέμεναν στο Ντουμπάι απο διάφορες χώρες της Ευρώπης. Στην αρχή δεν τον γνώρισα, με την λευκή κελεμπία και την καινούρια για μένα κοιλίτσα που του προσθέσαν τα χρόνια ήταν δύσκολο να τον ξεχωρίσω απο τους συνοδούς του. Κι εκείνο που με μπέρδευε περισσότερο ήταν αυτή η ειδική συμπεριφορά των αυλικών των εστεμμένων που σε κάνει να αισθάνεσαι διαφορετικά απέναντι σε ένα πρόσωπο που το ξέρεις πολύ καλά και ήταν πάντα ένας φίλος σαν όλους τους άλλους. Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν η φιλική συμπεριφορά και η πραότητα του φίλου μου. Περιττό να σας πώ για τα εδέσματα που παρήλασαν απο μπροστά μας. Οι Αραβες τελικά όταν φιλοξενούν νομίζουν ότι οι καλεσμένοι έχουν να φάνε χιλιάδες χρόνια.


To group στο JIBRIN CASTLE




Αργότερα επισκεφτήκαμε το καινούριο του απόκτημα κοντά στην θάλασσα , μία φάρμα με δέντρα , λουλούδια και λαχανικά και πολλών ειδών ζώα στα οποία μας ξενάγησε μόνος του και εξηγούσε με ενθουσιασμό απο ποιά μέρη της Ευρώπης είχε εξαγάγει τα διαφορα είδη ελαφιών. Το υπόλοιπο της παραμονής μου στο Φουτζέιρα το πέρασα στο Ντουμπάι. Αλλά νομίζω ότι έφτασα σχετικά αργά. Η οικονομική κρίση δεν είχε ακόμα ξεσπάσει αλλα η πόλη στα μάτια μου έδειχνε μελαγχολική και πολύ άδεια. Πέρα απο κάποια κτίρια που είναι αρχιτεκτονικά καλλιτεχνήματα και πιο πολύ ο Πύργος του Ντουμπάι νομίζω ότι αυτό που κούρασε την πόλη και τους επενδυτές και τους επισκέπτες είναι η πληθώρα των πάντων. Η απληστία στο μεγαλείο της. Τόσα πολλά τα κτίρια στο πέλαγος της Ερήμου που ήταν αναπόφευκτη η μοίρα τους να ζουν άδεια και μοναχικά. Στους δρόμους μόνο αυτοκίνητα, ανθρωπος πουθενά. Αυτοί περιφερόντουσαν στα πολυκαταστήματα στα εσωτερικά των κτιρίων ή στα λόμπι των ξενοδοχείων και πολλοί λιγότεροι μέσα στα καταστήματα. Η κρίση εκείνη την εποχή φαινότανε μόνο στους επισκέπτες αλλά η διαίσθηση μου μου έλεγε ότι κάτι ποιο βαθύ παραμόνευε γι ‘ αυτό το αρχιτεκτονικό μεγαθήριο που λέγεται Ντουμπάι . Δεν είχα κανένα πρόβλημα να το ονομάσω the dead city. Και την άλλη μέρα όταν συνάντησα τον φίλο μου τον σείχη του είπα να αφήσουν την Φουτζέιρα όπως είναι μία παραθαλάσσια αστική πόλη με τα λιμάνια της και τα βουνά που την κάνουν να διαφέρει σε όλο το τοπίο και γιατί όχι αν είναι να χτίσουν, να ανοίξουν δρόμους και να επεκταθούν προς τα υψώματα. Φυσικά μου απάντησε με χαμόγελο κατανόησης ότι όλα αυτά τα είχαν σκεφτεί πριν απο εμενα. Δεν θα σας πω περισσότερα για το Ντουμπάι γιατί δεν νομίζω ότι είναι η κατάλληλη εποχή.Στους Βασιλικούς στάβλους - Παρέλαση αλόγων



Την Τρίτη ημέρα η αποστολή απο το Ομάν αφού είχε περάσει πρώτα απο το Ντουμπάι να παραλάβει τρία αλλα ζευγάρια πέρασαν απο την Φουτζέιρα , φόρτωσαν τις βαλίτσες μου στο ειδικό όχημα και ξεκινήσαμε οδικώς το ταξίδι για την Muscat την πρωτεύουσα του Ομάν. Η διαδρομή είνια παραλιακή, σε λιγότερο απο ένα τέταρτο περάσαμε τα σύνορα απο τα Εμιράτα στο Ομάν. Το Ομάν γεωγραφικά βρίσκεται στο νότιο ανατολικά τμήμα την Αραβικής χερσονήσου. Η διαφορά στο μάτι του επισκέπτη όσον αφορά το τοπίο απο τα Αραβικά Εμιράτα είναι αισθητή στα πρώτα χιλιόμετρα. Η εθνική οδός φαρδιά , ωραία, με λιγοστή κίνηση πλαισιώνεται και απο τις δύο πλευρές καθ’ όλη την διαδρομή των 300 χιλιομέτρων ως την πρωτεύουσα απο φάρμες ως επι των πλείστων με χουρμαδιές. Εκατομμύρια χουρμαδιές ανάμεσα στην θάλασσα και την λεωφόρο απο την αριστερή πλευρά και ανάμεσα στην λεωφόρο και τα βουνά απο την δεξιά. Η χώρα σου δίνει την αίσθηση καθαριότητας και τάξης. Μία αρμονία στις σχέσεις των μεγεθών στα χρώματα της φύσης, το γαλάζιο πιο γαλάζιο, το πράσινο πιο καθαρό πράσινο , τα βουνά χωρίς το στεφάνι της σκόνης απο πάνω τους. Οι σχέσεις φύσης και ανθρώπου προσαρμοσμένη στα ανθρώπινα μεγέθη. Σε όλη την διαδρομή όμορφα χωριά με καινούρια σπίτια διόροφα , πολλά δέντρα και πλατείες . Ξέραμε όλοι ότι ήμασταν σε διαφορετικό έδαφος απο αυτό που φανταζόμαστε πως είναι η Αραβία.

Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο κτήμα του φίλους μας. Μία μεγάλη φάρμα με δέντρα πολλών ειδών , στάβλους με άλογα, πισίνες και συντριβάνια και πολλά κτίσματα πορτογαλικής αρχιτεκτονικής διασκορπισμένα στους κήπους. Στο κέντρο το κυρίως σπίτι διόροφο , λιτό και αυτό σε ανθρώπινα μεγέθη. Η υποδοχή φιλική ζεστή και ολίγον τι παραμυθένια . Μας τοποθέτησαν τον καθένα σε διαφορετικό μπανγκαλόους μέσα στο κήπο και μας είπαν να ετοιμαστούμε με την ησυχία μας για το αραβικό ντίνερ. Αυτό είχε προετοιμαστεί σε ένα γυάλινο gazebo στην μέση του κήπου δίπλα στους κατταράκτες με μαξιλάρες γύρω-γύρω και χαμηλούς σοφάδες . Βρεθήκαμε μισοξαπλωμένοι μισοκαθιστοί στο πάτωμα πάνω στα χοντρά χαλιά. Μετά απο λίγο μέσα σε μεγάλα ασημένια ταψιά ήρθαν τα αρνιά που είχαν ψηθεί απο το πρωί σε ειδικούς φόυρνους. Δεν ήξερα απο ποιο μέρος του ζώου να πρωτοφάω. Σκεφτόμουν ότι κάπως ετσι θα πρέπει να ήταν και τα αρχαία ελληνικά συμπόσια και ο πρωτόγονος τρόπος μαγειρικής είναι πιο ενθαρρυντικος στο να φάει κανείς περισσότερο και με λαιμαργία . Ισως γιατί οι ανθρωποι δεν τρώγανε συχνά έτσι. Ο οικοδεσπότης μας μας ανέλυσε μεταξύ τσαγιού και ναργιλέ το πρόγραμμα της ξενάγησης στο Ομάν των επομένων ημερών. Για μάς όλα ήταν καινούρια. Αλλά αποδείχτηκαν πιο μαγικά από ότι τα φανταζόμασταν .


THE GRAND MOSQUE στην πρωτεύουσα Muscat

Την επόμενη ημέρα, νωρίς, το μοντέρνο καραβάνι ξεκίνησε για τα καταπράσινα βουνα του Ομάν. Οι καλλιέργειες στα βουνα σκαλωτές και η εθνική οδός καινούρια σε αρίστη κατάσταση διασχίζει πεδιάδες, λόφους και βουνά. Η επέμβαση του ανθρώπου και της τεχνολογίας είναι πολύ εμφανής. Τα χωριά λιγοστά, οι άντρες με τις εθνικές ενδυμασίες περιφέρονται κατά γκρούπ και οι γυναίκες, τουλάχιστον αυτές που βλέπουμε εμεις, κανείς δεν ξέρει τι φοράνε κάτω απο τις μαύρες κελεμπίες. Εδώ η παραδοσιακή μουσουλμανική κουλτούρα , σφιχτά δεμένη με τον μοντέρνο πολιτισμό και την τεχνολογία. Και κανείς μας δεν μπορεί να υπολογίσε πόσα χρόνια θα χρειαστουν για να χωρίσουν αυτά τα δύο. Το ταξίδι στο jebel akhdar (στα πράσινα βουνά του Ομαν )κρύβει εκπλήξεις . Στις πλαγιές των επιβλητικών αυτων βουνών καλλιεργουνται τριανταφυλλιές . Τα ροδοπέταλα όλα προς παραγωγή για αρώματα γλυκίσματα και ροδόνερα. Περιττό να σας πώ ότι τα μαρμάρινα σκαλιά των παλατιών εδώ πλένονται με ροδόνερο. Αλλος κόσμος άλλος πολιτισμός. Το βράδυ μείναμε στο Falaj Al Daris ξενοδοχείο στην πόλη Nizwa . Στο βραδυνό φαγητό γύρω απο την πισίνα του ξενοδοχείου είδαμε πολλούς απο τους ντόπιους κατοίκους να έρχονται χωρίς ενδοιασμό και να φιλούν το χέρι του φίλου μας του σείχη με πολύ σεβασμό. Αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς των πολιτών ως προς τους ηγεμόνες συνάμα οικείος, με σεβασμό και ταπεινότητα είναι επίσης κάτι καινούριο για εμάς. Την επόμενη ημέρα επισκεφτήκαμε το κάστρο της Nizwa και το παζάρι καθώς και το κάστρο jibrin που είναι ένα δείγμα παλατιού αραβικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και κουλτούρας. Εδώ έζησε ο προηγούμενος σουλτάνος πατέρας του σημερινού σουλτάνου Qaboos του πραγματικά μοντέρνου μεταρρυθμιστή της χώρας που με σύνεση και σοφία προσαρμόζει μία χώρα με πρωτόγονη υφή στην βάση της, στις μοντέρνες απαιτήσεις με σεβασμό στις παραδόσεις, στην κουλτούρα και στις ανάγκες του λαού του. Το κάστρο-παλάτι είναι πλήρως ανακαινισμένο με έντονα δείγματα αραβικής ζωγραφικής και ξυλογλυπτικής στους τοίχους και τις οροφές και βρίσκεται στο κέντρο ενός μεγάλου οροπεδίου.Ξενοδοχείο SANGRI LA έξω απο Muscat







Della στα Wadi Shaab



Η επόμενη μεγάλη ημερήσια εκδρομή ήταν με καταμαράν στην τοποθεσία έξω απο την Muscat που ονομάζεται Bandar khayran. Εδώ είχαμε την τύχη να κολυμπήσουμε στα πολύ ζεστά νερά της Ινδικής θάλασσας και να περιπλανηθούμε με τις μάσκες μας πάνω απο τους κοραλλιογενείς λοφίσκους του κόλπου. Ως μοντέρνοι θαλασσοπόροι φτάσαμε μέχρι το φυσικό λιμάνι που είναι χτισμένο το παλιό παλάτι και δίπλα του το καινούριο μεγάλο παλάτι υποδοχής των ξένων εστεμμένων και αρχηγών κρατών. Ενα πάντρεμα αραβικής και ευρωπαικής αρχιτεκτονικής πολυτέλειας και αρμονικής απλότητας. Το απόγειο της όλης εκδρομής που το συζητούσαμε μέρες και το περιμέναμε όλοι ήταν μία ημερήσια εκδρομή στο φημισμένο Wadi saab, το οποίο είναι ένα φαράγγι που αρχίζει απο την θάλασσα και διασχίζοντας το, μέσα απο τα αιώνια ανήλια μονοπάτια πάνω στους ακατάστατα ριγμένους απο την φύση βράχους, φτάνεις στις πηγές που αναβλύζουν μέσα απο τους ογκώδεις βράχους. Εκεί με δέος , φόβο και τρόμο, διαδοχικά κολυμπήσαμε ανάμεσα σε βράχους όπου υπήρχε κίνδυνος να σφηνώσει το κεφάλι μας για να φτάσουμε σε μία κρυφή θολωτή λίμη στης οποίας το θόλο τρεμόπαιζαν χιλιάδες κεριά (είχαμε την αίσθηση) απο ένα μυστηριώδες παιχνίδισμα ηλιακών ακτίνων. Εγώ προσωπικά με τρόμο μπήκα, αλλά μπήκα, και ακόμα δεν το πιστεύω, πως δεν σφηνώθηκε το κεφάλι μου έτσι χοντρό και αγύριστο που είναι ανάμεσα σε αυτές τις συμπληγάδες πέτρες. Γιατί εκείνη ακριβώς της στιγμή θυμήθηκα την μία και μεγάλη εμπειρία που είχα απο τον σεισμό της Αθήνας και ένοιωσα πρός στιγμήν σαν να με είχανε βάλει σε ένα τεράστιο μίξερ και κάποιος ήταν έτοιμος να πατήσει το κουμπί. Εκείνη την στιγμή βρέθηκα εντος της λίμης και αποζημιώθηκα δια βίου γι’ αυτό μου το τόλμημα που ήταν όντως πάνω απο φαντασμαγορικό το θέαμα.

Τις υπόλοιπες ημέρες τις περάσαμε με ξεναγήσεις στα αξιοθέατα της πόλης Muscat. Ενα πρωινό στο νεοαναγερθέν τζαμί που για πολλούς κερδίζει στην σύγκριση με το νεοαναγερθέν μνημειώδες τζαμι του αμπουτάμπι. Ο φίλος μας μας ξενάγησε στους κήπους του μεγάλου παλατιού , πρεπει να πω με λύπη τον σουλτάνο δεν τον συναντήσαμε. Απολάυσαμε μία επίσημη επίδειξη αραβικών αλόγων στους βασιλικούς σταύλους. Κι εκεί κατάλαβα γιατι τα αραβικά άλογα είναι ξακουστά σε όλο τον κόσμο. Είναι όντως πολύ περήφανα και σε κάνουν να το καταλάβεις. Και φυσικά δεν παραλείψαμε να κάνουμε πολυτελείς παραθαλλάσιες διακοπές στα μοντέρνα ξενοδοχεία της πόλης όπως το chedi hotel το ΑL Bustan Palace και στο Shangri La. Tα βράδια περιπλανηθήκαμε στο λιμάνι , στα καταστήματα που σου προσφέρουν όλη την χλιδή της Ανατολής. Απο χαλιά , καφτάνια, μέχρι μεταξωτά ινδικά jamavar απείρου κάλλους και χρωμάτων. Στο παζάρι βρήκαμε ασημένια κοσμήματα παλαιά και μοντέρνα δείγματα καθαρά ομανικής τέχνης. Ειναι βαριά , με πολύ σκάλισμα και έντονα διακοσμητικά επάνω στην γυναίκα. Ποτε δεν ξέρεις τι κρύβεται κάτω απο το τσαντόρ. Φύγαμε καταγοητευμένοι και ανταποκριθήκαμε με ένα περιχαρές ΝΑΙ σε αυτό που όλοι περιμέναμε να ακούσουμε απο τον φίλο μας τον σείχη. Μία καινουρια πρόσκληση για μία επίσκεψη του χρόνου κιόλας να επισκεφτούμε τα ξακουστά κατάπρασινα βουνά της salala στα σύνορα με την Υεμένη.

Ποιός ξέρει ίσως είμαστε τυχεροί να βρεθούμε στα επίσημα εγκαίνια της νεοαναγερθείσης Οπερας της Μουσκάτ ένα μεγαλοπρεπές κλασσικό κτίριο, που αναμένεται απο την παγκόσμια κοινότητα των μουσικόφιλων της όπερας και των συμφωνικών συνθέσεων για την φήμη του ως προς την τελειότητα της ακουστικής και της υπερσύγχρονης τεχνολογικής υποστήριξης της σκηνής και των παρασκηνίων. Μία άλλη έκπληξη για εμάς ήταν η αγάπη του Σουλτάνου για την Οπερα και την Δυτική Συμφωνική μουσική.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα απο τις περιπλανήσεις μου,
DELLA ROUNICK

5 comments:

  1. Αλλο ένα υπέροχο κειμενο στο dellanetnet....μου άρεσε παρα πολυ γιατι δεν το διαβασα απλα αλλα με ταξιδεψε σε αυτο το παραμυθενιο μερος που λεγεται ομαν....μετα απο αυτο σιγουρα καποια στιγμη θα το επισκεφτω...με γοητευει αυτος ο τοσο διαφορετικος πολιτισμος και τα τοσο μαγευτικα τοπια που κατι μου θυμιζουν απο τις χιλιες και μια νυχτες....περιμενω με ανυπομονυσια το επομενο....νατασα!!!!

    ReplyDelete
  2. Το Jella Delta ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΦΟΥΓΑΡΑ!

    ReplyDelete
  3. Magika!!!!!! Paramithenia!!!!!! exo kataferei mono Dubai kai einai ontos mia ypervoli!!!! Omos o tropos pou ta perigrafeis einai magia!!!!Na eisai kala na taxideyeis kai mazi me esena kai emeis!!!

    ReplyDelete
  4. Υπέροχο οδοιπορικό!
    Με ταξίδεψε απίστευτα και οι περιγραφές σου με κάνανε να είμαι εκεί, παρούσα σε όλο αυτό το μαγικό ταξίδι!
    Νάσαι καλά, να κάνεις πάντα τέτοια ωραία ταξίδια και να μας τα περιγράφεις!

    eleni

    ReplyDelete
  5. Πολύ ωραίο κι ενδιαφέρον το 'σπιτικό' σου γεμάτο ομορφιές!

    ReplyDelete