Thursday, September 17, 2009

Κώδικας ζωής 4


Έχω προσέξει τα σημερινά παιδιά της ηλικίας των 14-16, ενώ μεγαλώνουν σε mixed groups και είναι πολύ άνετα με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες τους, όταν εμφανιστεί ένα καινούργιο πρόσωπο, αυτό συμβαίνει με τα αγόρια ιδιαίτερα, όταν τους γνωρίσουν μια κοπέλα της ηλικίας τους ή λίγο μεγαλύτερη, τα χάνουν και δεν ξέρουν τι να πουν. Μπορεί να είναι φλύαρα μια ώρα πριν, αλλά ξαφνικά παθαίνουν blackout στο μυαλό και γλωσσοδέτη στο στόμα.
Μου έχει συμβεί σε μια παρόμοια περίπτωση να δω ένα αγόρι να στέλνει sms σε έναν φίλο του που τον παρατηρούσε που ήταν καθισμένος δίπλα σε ένα όμορφο κοριτσάκι 15 ετών και να του ζητάει βοήθεια τι να πει. Ο άλλος του απάντησε, «Δεν ξέρω». Το κοριτσάκι μάταια περίμενε, προσπαθώντας και προκαλώντας την προσοχή του. Για εμάς τους μεγάλους στο τραπέζι, αυτό ήταν ένα πολύ διασκεδαστικό γεγονός, αλλά για το αγόρι ένα πολύ μεγάλο άγχος.
Καταρχήν, ένας πολύ απλός τρόπος για να αρχίσετε συζήτηση με ένα παιδί που μόλις σας σύστησαν και νιώθετε κάτι και γι’ αυτό τα χάνετε, είναι να ρωτήσετε ξανά το όνομά του, με τη δικαιολόγια ότι δεν το συγκρατήσατε – απλό και φυσιολογικό. Μετά θα επαναλάβετε το δικό σας με ένα ωραίο χαμόγελο, τα πράγματα χαλαρώνουν, στη συνέχεια τον ρωτάτε σε ποιο σχολείο πάει, κάτι κοινό θα βρείτε εκεί για να κάνετε μια σύντομη συζήτηση, κάποιος φίλος μπορεί να πηγαίνει στο σχολείο, μετά μπορείτε να επεκταθείτε στα ενδιαφέροντα, κάνετε κι ένα ωραίο αστειάκι, σατιρίζοντας τον εαυτό σας – αυτό πάντα βοηθάει- κι αμέσως ξαναρχίζει η γεννήτρια του μυαλού, λύνεται ο γλωσσοδέτης και μπαίνετε σε μια νορμάλ συζήτηση. Ερωτήσεις γύρω από την οικογένειά μας, αδέρφια, αν ετοιμαζόμαστε για σπουδές, τι θέλουμε να κάνουμε και από κει και μετά, αρχίζουμε τις μικρές μας υποσχέσεις. «Θα σε πάρω τηλέφωνο» που σημαινει δώσε μου το τηλέφωνό σου, «Θα τα πούμε σύντομα» κι έχει θεμελιωθεί η πρωτη επαφή. Αυτό θα το αντιμετωπίσετε και αργότερα στη ζωή σας και θα το κάνετε πιο άνετα. Παλιότερα στην Ελλάδα θεωρείτο ντροπή να πεις σε κάποιον κάτι παραπάνω από «χαίρω πολύ», μετά έπαιρνε πάνω από μια εβδομάδα να κάνεις τηλέφωνα για να μάθεις πληροφορίες, «από πού είναι», «τι δουλειά κάνει», τι κάνουν οι γονείς του, αν έχει λεφτά --- τα γνωστά.
Στην Αμερική έμαθα πόσο χρήσιμο είναι, όταν στην πρώτη γνωριμία αυθόρμητα και ειλικρινά ξεκαθαρίζεις τα βασικά. Ποιος είσαι, από πού είσαι, τι κάνουν οι γονείς σου, προσοχή εδώ δεν ρωτάμε αν είναι πλούσιοι ή όχι, τι σπουδές κάνει, τι ενδιαφέροντα έχει και πολύ γρήγορα διαπιστώνουμε τι κοινό έχουμε, έστω και κοινούς φίλους, για να υπάρχει μια βάση. Αυτο να μην ντρέπεστε να το κάνετε και θα σας φανεί πολύ χρήσιμο στη ζωή σας.
Όταν, όμως, αρχίζουμε να νιώθουμε κάτι το διαφορετικό για το άλλο πρόσωπο, αγόρι ή κορίτσι, δεν αφήνουμε το αίσθημα αυτό να μας κυριεύσει και να δώσουμε τα πάντα από την αρχή. Πολύ γρήγορα θα στερέψουμε, δεν θα έχουμε τι να πούμε, θα κουράσουμε και τον άλλον, θα ζητήσει απόσταση και πολύ νωρίς η σχέση κινδυνεύει να έχει κλυδωνισμούς στα χρονικά της διαστήματα, τα οποιά φέρουν συναισθηματική ανησυχία. Μια υγιής σχέση και από τις δύο πλευρές πρέπει να εξελίσσεται μέσα σε χρονικά ομαλά μεταξύ τους διαστήματα και με τη δυνατότητα να επιμηκύνονται αυτά μέσα στον χρόνο. Για να το πούμε απλά, βλέπουμε κάποιον λιγο στην αρχή, λίγο περισσότερο στη μέση και λίγο ακόμη περισσότερο στη συνέχεια. Στην αρχή της σχέσης βλεπόμαστε 1-2 φορές την εβδομάδα, μιλάμε μια φορά στο τηλέφωνο, κάνουμε κάποιες απουσίες σε αυτά για να υπάρχει μυστήριο και αγωνία που θρέφει την σχέση. Τα κορίτσια δίνουν προτεραιότητα στα αγόρια σε αυτό το θέμα. Εδώ ισχύει ο κανόνας της προγιαγιάς, «Αν σε θέλει, θα σε βρει.» Κι αν θέλει πολύ να σου μιλήσει και το τηλέφωνο είναι busy, θα πάιρνει ώσπου να απαντήσεις. Αλλά δυστυχώς πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο, τα κορίτσια προλαβαίνουν με χίλιες δυο δικαιολογίες να κάνουν αυτό που δεν θα έπρεπε ποτέ. Με την έντονη προσωπική τους επιθυμία να του μιλήσουν, πείθουν τον εαυτό τους ότι θα χαρεί πολύ αν τις ακούσει στις 12 τη νύχτα. Το τηλεφωνο δεν απαντά, είναι ανοικτός ο τηλεφωνητής. Αφήνουν το πρώτο αμήχανο μήνυμα. Μετά αρχίζουν οι σκέψεις, «δεν το άκουσε γιατί έχει πολύ θόρυβο εκεί που είναι, ας ξαναπάρω». Δεύτερο μήνυμα, αυτή τη φορά δήθεν αστείο. Μετά πείθονται ότι πρέπει να οδηγεί και δεν μπορεί να απαντήσει. Τρίτο τηλεφώνημα, τρίτο μήνυμα, αυτή τη φορά σαχλό. Την τέταρτη φορά αποφασίζουν να μην αφήσουν μήνυμα, λες κι αυτός δεν μετράει τις κλήσεις. Ως συνήθως, μπορεί να παρασυρθούμε σε αυτό το παιχνίδι και να χαλάσουμε το βράδυ μας, να χάσουμε τον ύπνο μας, να γελοιοποιηθούμε και να γίνουμε και βαρετοί. Το χειρότερο, όμως, που παθαίνουμε είναι όταν εθελοτυφλούμε και προσπαθούμε να βρούμε χίλιες δυο δικαιολογίες, για να καλύψουμε την απουσία του. Δεν άκουσε, οδηγούσε, κοιμήθηκε, γιατί αδυνατούμε να παραδεχτούμε ότι πρώτον μπορεί να μην ήθελε να μας μιλήσει, δεύτερον –πολύ απλό – ότι ήταν με μια μεγάλη παρέα, τρίτον –απλό μεν για όλους, οδυνηρό για εμάς- ότι ήταν με μια άλλη κοπέλα. Εκεί αρχίζει ο εθελοτυφλωτισμος, ο οποίος δεν έχει πλέον τέλος.
Σε οποιαδήποτε σχέση εφήβων ή νεαρών ή ενηλίκων, ο βασικός κανόνας για μια υγιή σχέση είναι ότι ο καθένας είναι ελεύθερος στη σχέση και κυρίαρχος του εαυτού του και όχι του άλλου με οποιαδήποτε μορφή ή τρόπο. Μιλάμε στο τηλέφωνο, κάνουμε τα αστειάκια μας όσο συχνά πρέπει – για να μπορούμε να ειμαστε και αυθόρμητοι μέσα σε αυτά τα πρέπει και δεν ξεχνιόμαστε με τις ώρες, χάνοντας τον χρόνο μας και τον χρόνο του άλλου. Τα δε κορίτσια, που όπως καταλάβατε μέχρι τώρα σας έχω μεγάλη αδυναμία, είμαστε οι πρώτες που λέμε καληνύχτα ή κλείνουμε το τηλέφωνο. Όχι «λίγο ακόμα και λίγο ακόμα», προσπαθώντας να του πούμε κάτι που θα τον κάνει να μας σκέφτεται όλη τη νύχτα. Αυτό δεν συμβαίνει.
Το λάθος που έκανα στην ηλικία σας και το θυμάμαι πολύ έντονα, 16 ετών στον πρώτο μου έρωτα, ήταν ότι σκεφτόμουν το ενδιαφερόμενο πρόσωπο ανά πάσα στιγμή, αφού είχα πείσει τον εαυτό μου ότι είχα δυο διαδρομές σκέψης στον εγκέφαλο μου. Μια που σκεφτόταν αυτόν ανά πάσα στιγμη και μια που σκεφτόταν όλα τα υπόλοιπα. Περιττό να σας πω ότι έπλεα σε πελάγη αυταπάτης. Η δεύτερη γραμμή δεν έκανε τίποτα κι αυτό το κατάλαβα στο τέλος της χρονιάς, όταν πήρα τους βαθμούς.
Πρέπει να είσαστε κυρίαρχοι του εαυτού σας, της σκέψης σας, του χρόνου σας, των στόχων σας, όταν δεν είσαστε μαζί του, για να είσαστε πετυχημένοι σε αυτά που κάνετε, για να σας θαυμάζει για αυτά και να σας θέλει περισσότερο. Το «Βαδίζω και παραμιλώ» ήταν σουξέ την εποχή των γονιών μας, σήμερα αυτός που βαδίζει και παραμιλά μπορεί να έχει ενδιαφέρον για τους φίλους του για ένα βράδυ, μια φορά, ή σε ένα ξέδωμα και μόνο, δεν μπορεί να είναι μια συνεχής κατάσταση. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι το βράδυ, όταν πάμε στο κρεβάτι μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε το αγαπημένο μας πρόσωπο όσο θέλουμε και όπως θέλουμε.
Σε αυτή την ηλικία για αγόρια και κορίτσια, το κοινωνικό μας υπόβαθρο είναι πρώτα η οικογένειά μας, οι συμμαθητές μας και οι φίλοι μας. Οι μεγάλες φιλίες διαμοφώνονται σε αυτήν την ηλικία και πολλές από αυτές διατηρούνται σε όλη μας τη ζωή. Γι’ αυτό και πρέπει να δίνουμε πολλή μεγάλη προσοχή στα παιδιά τα οποία διαλέγουμε και πιστεύουμε ότι θα είναι μέρος της ζωής μας ακόμα και όταν κάνουμε οικογένεια, γιατί έτσι θα θέλαμε να είναι. Οι κολλητοί μας είναι οι πρώτοι που εμπιστεόμαστε τα πρώτα αισθηματικά μυστικά, από αυτούς ζητάμε τη γνώμη και την κρίση για το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει και σε αυτούς απευθυνόμαστε για λύσεις, όταν δεν τις βρίσκουμε μόνοι μας. Τι γίνεται, όμως, όταν ξαφνικά μια ωραία κοπέλα στην τάξη έχει προκαλέσει αισθήματα ενθουσιασμού σε δύο ή και τρεις κολλητούς μαζί; Ή όταν εκμυστηρευομενοι στον κολλητό μας κάτι για το κορίτσι που μας ενδιαφέρει του υποκινήσουμε την περιέργεια και τον θαυμασμο κι αρχίσουν και μπερδεύονται τα πράγματα και δεν έχουμε καμία πείρα για να τα αντιμετωπίσουμε; Το ακίνδυνο είναι στα παιδιά που δεν είχαν ακόμη σεξουαλικές σχέσεις και είναι πολύ αστείο και ενδιαφέρον για τους μεγάλους να παρακολουθούν τις αντιδράσεις, όταν διοργανώνουν πάρτι στο σπίτι του ενός ή του άλλου, για να καλέσουν τη λατρεμένη τους και ο ένας κάνει πρόβες όλη τη νύχτα για να συναγωνιστεί τον Tiesto, ο άλλος μπερδεύει τα πόδια του μιμούμενος τον Michael Jackson και ο τρίτος έχει λιώσει τις χορδές της κιθάρας του, νομίζοντας ότι ειναι ο Eric Clapton. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι η εκκολαπτόμενη πριγκίπισσα είναι να μην δώσει σημασία σε κανέναν από αυτούς και το πιο ευχάριστο είναι όταν και τα τρια παιδιά το καταλάβουν και το αντιμετωπίσουν με πολύ γέλιο και χιούμορ και βάλουν τη φιλία τους πρώτη στις προτεραιότητές τους. Το πιο δύσκολο είναι με τα κορίτσια αυτής της ηλικίας και προπάντων όταν δύο φίλες, ξαφνικά, ενδιαφερθούν για το ίδιο αγόρι και τότε μπορεί να δηλητηριαστούν τα πάντα. Επειδή ο γυναίκες είμαστε πιο πονηρές και επιρρεπείς στα ψέμματα, αρχίζουν τα δήθεν, τα μυστικά και οι δολοπλοκίες και πολλές φορές οι επικίνδυνες παγίδες. Το πιο πιθανό είναι να πληγωθούν και τα δύο κορίτσια και να τερματιστεί η φιλία πριν καν αναπτυχθεί. Θέλει πάρα πολύ λεπτό χειρισμό. Αν συμβεί μία από τις δύο κοπέλες να κερδίσει το αγόρι, να μη δείξει έπαρση έναντι της φίλης της που έχασε, να έχει κατανόηση και αυτή που τον έχει χάσει να το αντιμετωπίσει με στωικότητα και χιούμορ. Πάνω σε αυτούς τους δύο κανόνες θα στηρίζονται για όλη μας τη ζωή, το χάνω και το κερδίζω. Είτε είναι στον έρωτα, είτε είναι στη δουλειά, είτε στις φιλίες. Αυτός που δέχεται υγιώς την ήττα και την βάζει στη λίστα των παραδειγμάτων προς γνώση, θα βγει πολύ κερδισμένος στο τέλος. Και να θυμάστε πάντοτε, η απόρρψή μας από κάποιον τρίτο, δεν έχει καμία σχέση με εμάς, ούτε με το ποιοι είμαστε. Αφορά μόνον αυτόν και την προσωπική του εντύπωση για εμάς. Κι αυτός είναι ένας από τους άλλους βασικούς κανόνες για τη ζωή.
Η απόρριψη δεν πρέπει να γίνεται δεκτή ούτε με παντελή αδιαφορία ούτε με θλίψη ή οργή, αλλά με λογική, αξιοπρέπεια και χιούμορ.
Hear me out!
Della

2 comments:

  1. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ .........ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑ ΕΙΧΑΤΕ ΠΕΙ ΑΥΤΑ ΛΙΓΟ ΝΩΡΙΤΕΡΑ.............ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ ΠΑΝΤΩΣ ΣΕ ΟΛΑ.......

    ReplyDelete
  2. Καλημέρα Ντέλα.
    Διάβασα το blog σου από την αρχή μέχρι το σημερινό ποστ και μ'άρεσε φοβερά!
    Πολύ σωστά τα λες και οι συμβουλές στις γυναίκες από 40 και πάνω ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να διαβάσω αυτές τις μέρες!

    Απολαυστικό blog!
    Περιμένω με αγωνία τα επόμενα posts!!

    ReplyDelete