ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ DELLAS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΟΜΑΝ





HOTEL AL CASAR DUBAI κοντά στο Medina Jumeira Mall και στο Burj Al Arab

Μέσα Οκτωβρίου πραγματοποίησα ένα ταξίδι που για πολλά χρόνια ανέβαλα. Την εποχή της πυρετώδους ανοικοδόμησης του Ντουμπάι την δεκαετία του ’90 είχα ένα γείτονα στο Παλμ μπίτς που συνέπεσε να είναι σείχης στην Φουτζέιρα ένα απο τα Ενωμένα Εμιράτα. Επέμενε ότι έπρεπε να δω το Ντουμπάι σαν ένα θαύμα στην έρημο όπως το έλεγε των μοντέρνων καιρών. Δεν με δελέασε ποτέ. Κι αστειευόμενη υπαινισσόμουν ότι αυτό μου θύμιζε το σενάριο της αρπαγής απο το Σεράι.

Τα τελευταία χρόνια γνώρισα έναν αλλον σείχη απο το Ομάν που ζεί χρόνια στο Δυτικό κόσμο και έχει μορφωθεί εκεί ο οποίος με κάλεσε να επισκεφτώ την χώρα του μιλώντας μου γι’ αυτήν με πολύ περηφάνεια. Εγώ δεν ήξερα που πέφτει γεωγραφικά το Ομάν στον χάρτη. Ηξερα όμως τον Σεβάχ τον Θαλασσινό απο τα κλασσικά εικονογραφημένα και όταν ο φίλος μου τον ανέφερε σαν έναν απο τα ιστορικά πρόσωπα του Ομάν παρόλο που δεν είχε γεννηθεί εκεί ο Σεβάχ, δεχθηκα ασυζητητί την πρόσκληση και με μεγάλη περιέργεια. Βλέπετε σαν μικρό κοριτσάκι ήμουν κρυφά ερωτευμένη με τον Σεβάχ και συχνά έκανα φανταστικά ταξίδια μαζί του στις θάλασσες της Ανατολής.
Aquarioum στο ATLANTIS HOTEL στο PERL ISLAND

Εφτασα αργά το βράδυ στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι και σαν επαγγελματίας ταξιδευτής ετοιμάστηκα να ακολουθήσω την καθιερωμένη διαδρομή των επιβατών. Από την έξοδο του αεροπλάνου με παρέλαβαν οι απεσταλμένοι του φίλου μου του Σείχη απο την Φουτζέιρα. Με έβγαλαν απο μία πλαινή πόρτα , με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο με φιμέ τζάμια και μετά σε μία χλιδάτη αίθουσα με μαξιλάρια και οντάδες, μου ζήτησαν τα αποκόμματα των αποσκευών και πρίν τελειώσω το τσάι που μου προσέφεραν βρεθήκαμε όλοι μαζί στο πολυτελές αυτοκίνητο με προορισμό την Φουτζέιρα. Σκέφτηκα τελικά ότι αυτό που φοβόμουν χρόνια πρίν δεν θα το γλιτώσω, με μία διαφορά δεν ήμουν πλέον μετά απο τόσα χρόνια το χυμώδες, φρουτώδες γυναίκειο προιόν κατάλληλο για τα χαρέμια της Ανατολής. Σε μία ώρα και είκοσι λεπτά με είχαν εγκαταστήσει σε μία μεγάλη σουίτα του καλύτερου ξενοδοχείου της Φουτζέιρα περιτριγυρισμένη απο βουνά με λιχουδιές της Ανατολής.

Τον φίλο μου τον είδα την επόμενη μέρα το μεσημέρι. Εδωσε ένα γεύμα για μένα στο ρεστωράν του ξενοδοχείου και είχε καλέσει επιχειρηματίες που διέμεναν στο Ντουμπάι απο διάφορες χώρες της Ευρώπης. Στην αρχή δεν τον γνώρισα, με την λευκή κελεμπία και την καινούρια για μένα κοιλίτσα που του προσθέσαν τα χρόνια ήταν δύσκολο να τον ξεχωρίσω απο τους συνοδούς του. Κι εκείνο που με μπέρδευε περισσότερο ήταν αυτή η ειδική συμπεριφορά των αυλικών των εστεμμένων που σε κάνει να αισθάνεσαι διαφορετικά απέναντι σε ένα πρόσωπο που το ξέρεις πολύ καλά και ήταν πάντα ένας φίλος σαν όλους τους άλλους. Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν η φιλική συμπεριφορά και η πραότητα του φίλου μου. Περιττό να σας πώ για τα εδέσματα που παρήλασαν απο μπροστά μας. Οι Αραβες τελικά όταν φιλοξενούν νομίζουν ότι οι καλεσμένοι έχουν να φάνε χιλιάδες χρόνια.


To group στο JIBRIN CASTLE




Αργότερα επισκεφτήκαμε το καινούριο του απόκτημα κοντά στην θάλασσα , μία φάρμα με δέντρα , λουλούδια και λαχανικά και πολλών ειδών ζώα στα οποία μας ξενάγησε μόνος του και εξηγούσε με ενθουσιασμό απο ποιά μέρη της Ευρώπης είχε εξαγάγει τα διαφορα είδη ελαφιών. Το υπόλοιπο της παραμονής μου στο Φουτζέιρα το πέρασα στο Ντουμπάι. Αλλά νομίζω ότι έφτασα σχετικά αργά. Η οικονομική κρίση δεν είχε ακόμα ξεσπάσει αλλα η πόλη στα μάτια μου έδειχνε μελαγχολική και πολύ άδεια. Πέρα απο κάποια κτίρια που είναι αρχιτεκτονικά καλλιτεχνήματα και πιο πολύ ο Πύργος του Ντουμπάι νομίζω ότι αυτό που κούρασε την πόλη και τους επενδυτές και τους επισκέπτες είναι η πληθώρα των πάντων. Η απληστία στο μεγαλείο της. Τόσα πολλά τα κτίρια στο πέλαγος της Ερήμου που ήταν αναπόφευκτη η μοίρα τους να ζουν άδεια και μοναχικά. Στους δρόμους μόνο αυτοκίνητα, ανθρωπος πουθενά. Αυτοί περιφερόντουσαν στα πολυκαταστήματα στα εσωτερικά των κτιρίων ή στα λόμπι των ξενοδοχείων και πολλοί λιγότεροι μέσα στα καταστήματα. Η κρίση εκείνη την εποχή φαινότανε μόνο στους επισκέπτες αλλά η διαίσθηση μου μου έλεγε ότι κάτι ποιο βαθύ παραμόνευε γι ‘ αυτό το αρχιτεκτονικό μεγαθήριο που λέγεται Ντουμπάι . Δεν είχα κανένα πρόβλημα να το ονομάσω the dead city. Και την άλλη μέρα όταν συνάντησα τον φίλο μου τον σείχη του είπα να αφήσουν την Φουτζέιρα όπως είναι μία παραθαλάσσια αστική πόλη με τα λιμάνια της και τα βουνά που την κάνουν να διαφέρει σε όλο το τοπίο και γιατί όχι αν είναι να χτίσουν, να ανοίξουν δρόμους και να επεκταθούν προς τα υψώματα. Φυσικά μου απάντησε με χαμόγελο κατανόησης ότι όλα αυτά τα είχαν σκεφτεί πριν απο εμενα. Δεν θα σας πω περισσότερα για το Ντουμπάι γιατί δεν νομίζω ότι είναι η κατάλληλη εποχή.Στους Βασιλικούς στάβλους - Παρέλαση αλόγων



Την Τρίτη ημέρα η αποστολή απο το Ομάν αφού είχε περάσει πρώτα απο το Ντουμπάι να παραλάβει τρία αλλα ζευγάρια πέρασαν απο την Φουτζέιρα , φόρτωσαν τις βαλίτσες μου στο ειδικό όχημα και ξεκινήσαμε οδικώς το ταξίδι για την Muscat την πρωτεύουσα του Ομάν. Η διαδρομή είνια παραλιακή, σε λιγότερο απο ένα τέταρτο περάσαμε τα σύνορα απο τα Εμιράτα στο Ομάν. Το Ομάν γεωγραφικά βρίσκεται στο νότιο ανατολικά τμήμα την Αραβικής χερσονήσου. Η διαφορά στο μάτι του επισκέπτη όσον αφορά το τοπίο απο τα Αραβικά Εμιράτα είναι αισθητή στα πρώτα χιλιόμετρα. Η εθνική οδός φαρδιά , ωραία, με λιγοστή κίνηση πλαισιώνεται και απο τις δύο πλευρές καθ’ όλη την διαδρομή των 300 χιλιομέτρων ως την πρωτεύουσα απο φάρμες ως επι των πλείστων με χουρμαδιές. Εκατομμύρια χουρμαδιές ανάμεσα στην θάλασσα και την λεωφόρο απο την αριστερή πλευρά και ανάμεσα στην λεωφόρο και τα βουνά απο την δεξιά. Η χώρα σου δίνει την αίσθηση καθαριότητας και τάξης. Μία αρμονία στις σχέσεις των μεγεθών στα χρώματα της φύσης, το γαλάζιο πιο γαλάζιο, το πράσινο πιο καθαρό πράσινο , τα βουνά χωρίς το στεφάνι της σκόνης απο πάνω τους. Οι σχέσεις φύσης και ανθρώπου προσαρμοσμένη στα ανθρώπινα μεγέθη. Σε όλη την διαδρομή όμορφα χωριά με καινούρια σπίτια διόροφα , πολλά δέντρα και πλατείες . Ξέραμε όλοι ότι ήμασταν σε διαφορετικό έδαφος απο αυτό που φανταζόμαστε πως είναι η Αραβία.

Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο κτήμα του φίλους μας. Μία μεγάλη φάρμα με δέντρα πολλών ειδών , στάβλους με άλογα, πισίνες και συντριβάνια και πολλά κτίσματα πορτογαλικής αρχιτεκτονικής διασκορπισμένα στους κήπους. Στο κέντρο το κυρίως σπίτι διόροφο , λιτό και αυτό σε ανθρώπινα μεγέθη. Η υποδοχή φιλική ζεστή και ολίγον τι παραμυθένια . Μας τοποθέτησαν τον καθένα σε διαφορετικό μπανγκαλόους μέσα στο κήπο και μας είπαν να ετοιμαστούμε με την ησυχία μας για το αραβικό ντίνερ. Αυτό είχε προετοιμαστεί σε ένα γυάλινο gazebo στην μέση του κήπου δίπλα στους κατταράκτες με μαξιλάρες γύρω-γύρω και χαμηλούς σοφάδες . Βρεθήκαμε μισοξαπλωμένοι μισοκαθιστοί στο πάτωμα πάνω στα χοντρά χαλιά. Μετά απο λίγο μέσα σε μεγάλα ασημένια ταψιά ήρθαν τα αρνιά που είχαν ψηθεί απο το πρωί σε ειδικούς φόυρνους. Δεν ήξερα απο ποιο μέρος του ζώου να πρωτοφάω. Σκεφτόμουν ότι κάπως ετσι θα πρέπει να ήταν και τα αρχαία ελληνικά συμπόσια και ο πρωτόγονος τρόπος μαγειρικής είναι πιο ενθαρρυντικος στο να φάει κανείς περισσότερο και με λαιμαργία . Ισως γιατί οι ανθρωποι δεν τρώγανε συχνά έτσι. Ο οικοδεσπότης μας μας ανέλυσε μεταξύ τσαγιού και ναργιλέ το πρόγραμμα της ξενάγησης στο Ομάν των επομένων ημερών. Για μάς όλα ήταν καινούρια. Αλλά αποδείχτηκαν πιο μαγικά από ότι τα φανταζόμασταν .


THE GRAND MOSQUE στην πρωτεύουσα Muscat

Την επόμενη ημέρα, νωρίς, το μοντέρνο καραβάνι ξεκίνησε για τα καταπράσινα βουνα του Ομάν. Οι καλλιέργειες στα βουνα σκαλωτές και η εθνική οδός καινούρια σε αρίστη κατάσταση διασχίζει πεδιάδες, λόφους και βουνά. Η επέμβαση του ανθρώπου και της τεχνολογίας είναι πολύ εμφανής. Τα χωριά λιγοστά, οι άντρες με τις εθνικές ενδυμασίες περιφέρονται κατά γκρούπ και οι γυναίκες, τουλάχιστον αυτές που βλέπουμε εμεις, κανείς δεν ξέρει τι φοράνε κάτω απο τις μαύρες κελεμπίες. Εδώ η παραδοσιακή μουσουλμανική κουλτούρα , σφιχτά δεμένη με τον μοντέρνο πολιτισμό και την τεχνολογία. Και κανείς μας δεν μπορεί να υπολογίσε πόσα χρόνια θα χρειαστουν για να χωρίσουν αυτά τα δύο. Το ταξίδι στο jebel akhdar (στα πράσινα βουνά του Ομαν )κρύβει εκπλήξεις . Στις πλαγιές των επιβλητικών αυτων βουνών καλλιεργουνται τριανταφυλλιές . Τα ροδοπέταλα όλα προς παραγωγή για αρώματα γλυκίσματα και ροδόνερα. Περιττό να σας πώ ότι τα μαρμάρινα σκαλιά των παλατιών εδώ πλένονται με ροδόνερο. Αλλος κόσμος άλλος πολιτισμός. Το βράδυ μείναμε στο Falaj Al Daris ξενοδοχείο στην πόλη Nizwa . Στο βραδυνό φαγητό γύρω απο την πισίνα του ξενοδοχείου είδαμε πολλούς απο τους ντόπιους κατοίκους να έρχονται χωρίς ενδοιασμό και να φιλούν το χέρι του φίλου μας του σείχη με πολύ σεβασμό. Αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς των πολιτών ως προς τους ηγεμόνες συνάμα οικείος, με σεβασμό και ταπεινότητα είναι επίσης κάτι καινούριο για εμάς. Την επόμενη ημέρα επισκεφτήκαμε το κάστρο της Nizwa και το παζάρι καθώς και το κάστρο jibrin που είναι ένα δείγμα παλατιού αραβικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και κουλτούρας. Εδώ έζησε ο προηγούμενος σουλτάνος πατέρας του σημερινού σουλτάνου Qaboos του πραγματικά μοντέρνου μεταρρυθμιστή της χώρας που με σύνεση και σοφία προσαρμόζει μία χώρα με πρωτόγονη υφή στην βάση της, στις μοντέρνες απαιτήσεις με σεβασμό στις παραδόσεις, στην κουλτούρα και στις ανάγκες του λαού του. Το κάστρο-παλάτι είναι πλήρως ανακαινισμένο με έντονα δείγματα αραβικής ζωγραφικής και ξυλογλυπτικής στους τοίχους και τις οροφές και βρίσκεται στο κέντρο ενός μεγάλου οροπεδίου.Ξενοδοχείο SANGRI LA έξω απο Muscat







Della στα Wadi Shaab



Η επόμενη μεγάλη ημερήσια εκδρομή ήταν με καταμαράν στην τοποθεσία έξω απο την Muscat που ονομάζεται Bandar khayran. Εδώ είχαμε την τύχη να κολυμπήσουμε στα πολύ ζεστά νερά της Ινδικής θάλασσας και να περιπλανηθούμε με τις μάσκες μας πάνω απο τους κοραλλιογενείς λοφίσκους του κόλπου. Ως μοντέρνοι θαλασσοπόροι φτάσαμε μέχρι το φυσικό λιμάνι που είναι χτισμένο το παλιό παλάτι και δίπλα του το καινούριο μεγάλο παλάτι υποδοχής των ξένων εστεμμένων και αρχηγών κρατών. Ενα πάντρεμα αραβικής και ευρωπαικής αρχιτεκτονικής πολυτέλειας και αρμονικής απλότητας. Το απόγειο της όλης εκδρομής που το συζητούσαμε μέρες και το περιμέναμε όλοι ήταν μία ημερήσια εκδρομή στο φημισμένο Wadi saab, το οποίο είναι ένα φαράγγι που αρχίζει απο την θάλασσα και διασχίζοντας το, μέσα απο τα αιώνια ανήλια μονοπάτια πάνω στους ακατάστατα ριγμένους απο την φύση βράχους, φτάνεις στις πηγές που αναβλύζουν μέσα απο τους ογκώδεις βράχους. Εκεί με δέος , φόβο και τρόμο, διαδοχικά κολυμπήσαμε ανάμεσα σε βράχους όπου υπήρχε κίνδυνος να σφηνώσει το κεφάλι μας για να φτάσουμε σε μία κρυφή θολωτή λίμη στης οποίας το θόλο τρεμόπαιζαν χιλιάδες κεριά (είχαμε την αίσθηση) απο ένα μυστηριώδες παιχνίδισμα ηλιακών ακτίνων. Εγώ προσωπικά με τρόμο μπήκα, αλλά μπήκα, και ακόμα δεν το πιστεύω, πως δεν σφηνώθηκε το κεφάλι μου έτσι χοντρό και αγύριστο που είναι ανάμεσα σε αυτές τις συμπληγάδες πέτρες. Γιατί εκείνη ακριβώς της στιγμή θυμήθηκα την μία και μεγάλη εμπειρία που είχα απο τον σεισμό της Αθήνας και ένοιωσα πρός στιγμήν σαν να με είχανε βάλει σε ένα τεράστιο μίξερ και κάποιος ήταν έτοιμος να πατήσει το κουμπί. Εκείνη την στιγμή βρέθηκα εντος της λίμης και αποζημιώθηκα δια βίου γι’ αυτό μου το τόλμημα που ήταν όντως πάνω απο φαντασμαγορικό το θέαμα.

Τις υπόλοιπες ημέρες τις περάσαμε με ξεναγήσεις στα αξιοθέατα της πόλης Muscat. Ενα πρωινό στο νεοαναγερθέν τζαμί που για πολλούς κερδίζει στην σύγκριση με το νεοαναγερθέν μνημειώδες τζαμι του αμπουτάμπι. Ο φίλος μας μας ξενάγησε στους κήπους του μεγάλου παλατιού , πρεπει να πω με λύπη τον σουλτάνο δεν τον συναντήσαμε. Απολάυσαμε μία επίσημη επίδειξη αραβικών αλόγων στους βασιλικούς σταύλους. Κι εκεί κατάλαβα γιατι τα αραβικά άλογα είναι ξακουστά σε όλο τον κόσμο. Είναι όντως πολύ περήφανα και σε κάνουν να το καταλάβεις. Και φυσικά δεν παραλείψαμε να κάνουμε πολυτελείς παραθαλλάσιες διακοπές στα μοντέρνα ξενοδοχεία της πόλης όπως το chedi hotel το ΑL Bustan Palace και στο Shangri La. Tα βράδια περιπλανηθήκαμε στο λιμάνι , στα καταστήματα που σου προσφέρουν όλη την χλιδή της Ανατολής. Απο χαλιά , καφτάνια, μέχρι μεταξωτά ινδικά jamavar απείρου κάλλους και χρωμάτων. Στο παζάρι βρήκαμε ασημένια κοσμήματα παλαιά και μοντέρνα δείγματα καθαρά ομανικής τέχνης. Ειναι βαριά , με πολύ σκάλισμα και έντονα διακοσμητικά επάνω στην γυναίκα. Ποτε δεν ξέρεις τι κρύβεται κάτω απο το τσαντόρ. Φύγαμε καταγοητευμένοι και ανταποκριθήκαμε με ένα περιχαρές ΝΑΙ σε αυτό που όλοι περιμέναμε να ακούσουμε απο τον φίλο μας τον σείχη. Μία καινουρια πρόσκληση για μία επίσκεψη του χρόνου κιόλας να επισκεφτούμε τα ξακουστά κατάπρασινα βουνά της salala στα σύνορα με την Υεμένη.

Ποιός ξέρει ίσως είμαστε τυχεροί να βρεθούμε στα επίσημα εγκαίνια της νεοαναγερθείσης Οπερας της Μουσκάτ ένα μεγαλοπρεπές κλασσικό κτίριο, που αναμένεται απο την παγκόσμια κοινότητα των μουσικόφιλων της όπερας και των συμφωνικών συνθέσεων για την φήμη του ως προς την τελειότητα της ακουστικής και της υπερσύγχρονης τεχνολογικής υποστήριξης της σκηνής και των παρασκηνίων. Μία άλλη έκπληξη για εμάς ήταν η αγάπη του Σουλτάνου για την Οπερα και την Δυτική Συμφωνική μουσική.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα απο τις περιπλανήσεις μου,
DELLA ROUNICK

Καλή Χρονιά

Αγαπημένοι μου φιλοί,
Τόσο καιρό δεν σας ξέχασα απλά ταξίδευα 2 μήνες. Ομαν, Ντουμπάι, Νέα Υόρκη, Μιάμι. Σας στέλνω μια φωτογραφία για την καινούρια χρονιά, και μην ζηλέψετε, άνθρωποι είναι και αυτοι, σαν και εμάς.

Κώδικας ζωής 4

Έχω προσέξει τα σημερινά παιδιά της ηλικίας των 14-16, ενώ μεγαλώνουν σε mixed groups και είναι πολύ άνετα με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες τους, όταν εμφανιστεί ένα καινούργιο πρόσωπο, αυτό συμβαίνει με τα αγόρια ιδιαίτερα, όταν τους γνωρίσουν μια κοπέλα της ηλικίας τους ή λίγο μεγαλύτερη, τα χάνουν και δεν ξέρουν τι να πουν. Μπορεί να είναι φλύαρα μια ώρα πριν, αλλά ξαφνικά παθαίνουν blackout στο μυαλό και γλωσσοδέτη στο στόμα.
Μου έχει συμβεί σε μια παρόμοια περίπτωση να δω ένα αγόρι να στέλνει sms σε έναν φίλο του που τον παρατηρούσε που ήταν καθισμένος δίπλα σε ένα όμορφο κοριτσάκι 15 ετών και να του ζητάει βοήθεια τι να πει. Ο άλλος του απάντησε, «Δεν ξέρω». Το κοριτσάκι μάταια περίμενε, προσπαθώντας και προκαλώντας την προσοχή του. Για εμάς τους μεγάλους στο τραπέζι, αυτό ήταν ένα πολύ διασκεδαστικό γεγονός, αλλά για το αγόρι ένα πολύ μεγάλο άγχος.
Καταρχήν, ένας πολύ απλός τρόπος για να αρχίσετε συζήτηση με ένα παιδί που μόλις σας σύστησαν και νιώθετε κάτι και γι’ αυτό τα χάνετε, είναι να ρωτήσετε ξανά το όνομά του, με τη δικαιολόγια ότι δεν το συγκρατήσατε – απλό και φυσιολογικό. Μετά θα επαναλάβετε το δικό σας με ένα ωραίο χαμόγελο, τα πράγματα χαλαρώνουν, στη συνέχεια τον ρωτάτε σε ποιο σχολείο πάει, κάτι κοινό θα βρείτε εκεί για να κάνετε μια σύντομη συζήτηση, κάποιος φίλος μπορεί να πηγαίνει στο σχολείο, μετά μπορείτε να επεκταθείτε στα ενδιαφέροντα, κάνετε κι ένα ωραίο αστειάκι, σατιρίζοντας τον εαυτό σας – αυτό πάντα βοηθάει- κι αμέσως ξαναρχίζει η γεννήτρια του μυαλού, λύνεται ο γλωσσοδέτης και μπαίνετε σε μια νορμάλ συζήτηση. Ερωτήσεις γύρω από την οικογένειά μας, αδέρφια, αν ετοιμαζόμαστε για σπουδές, τι θέλουμε να κάνουμε και από κει και μετά, αρχίζουμε τις μικρές μας υποσχέσεις. «Θα σε πάρω τηλέφωνο» που σημαινει δώσε μου το τηλέφωνό σου, «Θα τα πούμε σύντομα» κι έχει θεμελιωθεί η πρωτη επαφή. Αυτό θα το αντιμετωπίσετε και αργότερα στη ζωή σας και θα το κάνετε πιο άνετα. Παλιότερα στην Ελλάδα θεωρείτο ντροπή να πεις σε κάποιον κάτι παραπάνω από «χαίρω πολύ», μετά έπαιρνε πάνω από μια εβδομάδα να κάνεις τηλέφωνα για να μάθεις πληροφορίες, «από πού είναι», «τι δουλειά κάνει», τι κάνουν οι γονείς του, αν έχει λεφτά --- τα γνωστά.
Στην Αμερική έμαθα πόσο χρήσιμο είναι, όταν στην πρώτη γνωριμία αυθόρμητα και ειλικρινά ξεκαθαρίζεις τα βασικά. Ποιος είσαι, από πού είσαι, τι κάνουν οι γονείς σου, προσοχή εδώ δεν ρωτάμε αν είναι πλούσιοι ή όχι, τι σπουδές κάνει, τι ενδιαφέροντα έχει και πολύ γρήγορα διαπιστώνουμε τι κοινό έχουμε, έστω και κοινούς φίλους, για να υπάρχει μια βάση. Αυτο να μην ντρέπεστε να το κάνετε και θα σας φανεί πολύ χρήσιμο στη ζωή σας.
Όταν, όμως, αρχίζουμε να νιώθουμε κάτι το διαφορετικό για το άλλο πρόσωπο, αγόρι ή κορίτσι, δεν αφήνουμε το αίσθημα αυτό να μας κυριεύσει και να δώσουμε τα πάντα από την αρχή. Πολύ γρήγορα θα στερέψουμε, δεν θα έχουμε τι να πούμε, θα κουράσουμε και τον άλλον, θα ζητήσει απόσταση και πολύ νωρίς η σχέση κινδυνεύει να έχει κλυδωνισμούς στα χρονικά της διαστήματα, τα οποιά φέρουν συναισθηματική ανησυχία. Μια υγιής σχέση και από τις δύο πλευρές πρέπει να εξελίσσεται μέσα σε χρονικά ομαλά μεταξύ τους διαστήματα και με τη δυνατότητα να επιμηκύνονται αυτά μέσα στον χρόνο. Για να το πούμε απλά, βλέπουμε κάποιον λιγο στην αρχή, λίγο περισσότερο στη μέση και λίγο ακόμη περισσότερο στη συνέχεια. Στην αρχή της σχέσης βλεπόμαστε 1-2 φορές την εβδομάδα, μιλάμε μια φορά στο τηλέφωνο, κάνουμε κάποιες απουσίες σε αυτά για να υπάρχει μυστήριο και αγωνία που θρέφει την σχέση. Τα κορίτσια δίνουν προτεραιότητα στα αγόρια σε αυτό το θέμα. Εδώ ισχύει ο κανόνας της προγιαγιάς, «Αν σε θέλει, θα σε βρει.» Κι αν θέλει πολύ να σου μιλήσει και το τηλέφωνο είναι busy, θα πάιρνει ώσπου να απαντήσεις. Αλλά δυστυχώς πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο, τα κορίτσια προλαβαίνουν με χίλιες δυο δικαιολογίες να κάνουν αυτό που δεν θα έπρεπε ποτέ. Με την έντονη προσωπική τους επιθυμία να του μιλήσουν, πείθουν τον εαυτό τους ότι θα χαρεί πολύ αν τις ακούσει στις 12 τη νύχτα. Το τηλεφωνο δεν απαντά, είναι ανοικτός ο τηλεφωνητής. Αφήνουν το πρώτο αμήχανο μήνυμα. Μετά αρχίζουν οι σκέψεις, «δεν το άκουσε γιατί έχει πολύ θόρυβο εκεί που είναι, ας ξαναπάρω». Δεύτερο μήνυμα, αυτή τη φορά δήθεν αστείο. Μετά πείθονται ότι πρέπει να οδηγεί και δεν μπορεί να απαντήσει. Τρίτο τηλεφώνημα, τρίτο μήνυμα, αυτή τη φορά σαχλό. Την τέταρτη φορά αποφασίζουν να μην αφήσουν μήνυμα, λες κι αυτός δεν μετράει τις κλήσεις. Ως συνήθως, μπορεί να παρασυρθούμε σε αυτό το παιχνίδι και να χαλάσουμε το βράδυ μας, να χάσουμε τον ύπνο μας, να γελοιοποιηθούμε και να γίνουμε και βαρετοί. Το χειρότερο, όμως, που παθαίνουμε είναι όταν εθελοτυφλούμε και προσπαθούμε να βρούμε χίλιες δυο δικαιολογίες, για να καλύψουμε την απουσία του. Δεν άκουσε, οδηγούσε, κοιμήθηκε, γιατί αδυνατούμε να παραδεχτούμε ότι πρώτον μπορεί να μην ήθελε να μας μιλήσει, δεύτερον –πολύ απλό – ότι ήταν με μια μεγάλη παρέα, τρίτον –απλό μεν για όλους, οδυνηρό για εμάς- ότι ήταν με μια άλλη κοπέλα. Εκεί αρχίζει ο εθελοτυφλωτισμος, ο οποίος δεν έχει πλέον τέλος.
Σε οποιαδήποτε σχέση εφήβων ή νεαρών ή ενηλίκων, ο βασικός κανόνας για μια υγιή σχέση είναι ότι ο καθένας είναι ελεύθερος στη σχέση και κυρίαρχος του εαυτού του και όχι του άλλου με οποιαδήποτε μορφή ή τρόπο. Μιλάμε στο τηλέφωνο, κάνουμε τα αστειάκια μας όσο συχνά πρέπει – για να μπορούμε να ειμαστε και αυθόρμητοι μέσα σε αυτά τα πρέπει και δεν ξεχνιόμαστε με τις ώρες, χάνοντας τον χρόνο μας και τον χρόνο του άλλου. Τα δε κορίτσια, που όπως καταλάβατε μέχρι τώρα σας έχω μεγάλη αδυναμία, είμαστε οι πρώτες που λέμε καληνύχτα ή κλείνουμε το τηλέφωνο. Όχι «λίγο ακόμα και λίγο ακόμα», προσπαθώντας να του πούμε κάτι που θα τον κάνει να μας σκέφτεται όλη τη νύχτα. Αυτό δεν συμβαίνει.
Το λάθος που έκανα στην ηλικία σας και το θυμάμαι πολύ έντονα, 16 ετών στον πρώτο μου έρωτα, ήταν ότι σκεφτόμουν το ενδιαφερόμενο πρόσωπο ανά πάσα στιγμή, αφού είχα πείσει τον εαυτό μου ότι είχα δυο διαδρομές σκέψης στον εγκέφαλο μου. Μια που σκεφτόταν αυτόν ανά πάσα στιγμη και μια που σκεφτόταν όλα τα υπόλοιπα. Περιττό να σας πω ότι έπλεα σε πελάγη αυταπάτης. Η δεύτερη γραμμή δεν έκανε τίποτα κι αυτό το κατάλαβα στο τέλος της χρονιάς, όταν πήρα τους βαθμούς.
Πρέπει να είσαστε κυρίαρχοι του εαυτού σας, της σκέψης σας, του χρόνου σας, των στόχων σας, όταν δεν είσαστε μαζί του, για να είσαστε πετυχημένοι σε αυτά που κάνετε, για να σας θαυμάζει για αυτά και να σας θέλει περισσότερο. Το «Βαδίζω και παραμιλώ» ήταν σουξέ την εποχή των γονιών μας, σήμερα αυτός που βαδίζει και παραμιλά μπορεί να έχει ενδιαφέρον για τους φίλους του για ένα βράδυ, μια φορά, ή σε ένα ξέδωμα και μόνο, δεν μπορεί να είναι μια συνεχής κατάσταση. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι το βράδυ, όταν πάμε στο κρεβάτι μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε το αγαπημένο μας πρόσωπο όσο θέλουμε και όπως θέλουμε.
Σε αυτή την ηλικία για αγόρια και κορίτσια, το κοινωνικό μας υπόβαθρο είναι πρώτα η οικογένειά μας, οι συμμαθητές μας και οι φίλοι μας. Οι μεγάλες φιλίες διαμοφώνονται σε αυτήν την ηλικία και πολλές από αυτές διατηρούνται σε όλη μας τη ζωή. Γι’ αυτό και πρέπει να δίνουμε πολλή μεγάλη προσοχή στα παιδιά τα οποία διαλέγουμε και πιστεύουμε ότι θα είναι μέρος της ζωής μας ακόμα και όταν κάνουμε οικογένεια, γιατί έτσι θα θέλαμε να είναι. Οι κολλητοί μας είναι οι πρώτοι που εμπιστεόμαστε τα πρώτα αισθηματικά μυστικά, από αυτούς ζητάμε τη γνώμη και την κρίση για το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει και σε αυτούς απευθυνόμαστε για λύσεις, όταν δεν τις βρίσκουμε μόνοι μας. Τι γίνεται, όμως, όταν ξαφνικά μια ωραία κοπέλα στην τάξη έχει προκαλέσει αισθήματα ενθουσιασμού σε δύο ή και τρεις κολλητούς μαζί; Ή όταν εκμυστηρευομενοι στον κολλητό μας κάτι για το κορίτσι που μας ενδιαφέρει του υποκινήσουμε την περιέργεια και τον θαυμασμο κι αρχίσουν και μπερδεύονται τα πράγματα και δεν έχουμε καμία πείρα για να τα αντιμετωπίσουμε; Το ακίνδυνο είναι στα παιδιά που δεν είχαν ακόμη σεξουαλικές σχέσεις και είναι πολύ αστείο και ενδιαφέρον για τους μεγάλους να παρακολουθούν τις αντιδράσεις, όταν διοργανώνουν πάρτι στο σπίτι του ενός ή του άλλου, για να καλέσουν τη λατρεμένη τους και ο ένας κάνει πρόβες όλη τη νύχτα για να συναγωνιστεί τον Tiesto, ο άλλος μπερδεύει τα πόδια του μιμούμενος τον Michael Jackson και ο τρίτος έχει λιώσει τις χορδές της κιθάρας του, νομίζοντας ότι ειναι ο Eric Clapton. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι η εκκολαπτόμενη πριγκίπισσα είναι να μην δώσει σημασία σε κανέναν από αυτούς και το πιο ευχάριστο είναι όταν και τα τρια παιδιά το καταλάβουν και το αντιμετωπίσουν με πολύ γέλιο και χιούμορ και βάλουν τη φιλία τους πρώτη στις προτεραιότητές τους. Το πιο δύσκολο είναι με τα κορίτσια αυτής της ηλικίας και προπάντων όταν δύο φίλες, ξαφνικά, ενδιαφερθούν για το ίδιο αγόρι και τότε μπορεί να δηλητηριαστούν τα πάντα. Επειδή ο γυναίκες είμαστε πιο πονηρές και επιρρεπείς στα ψέμματα, αρχίζουν τα δήθεν, τα μυστικά και οι δολοπλοκίες και πολλές φορές οι επικίνδυνες παγίδες. Το πιο πιθανό είναι να πληγωθούν και τα δύο κορίτσια και να τερματιστεί η φιλία πριν καν αναπτυχθεί. Θέλει πάρα πολύ λεπτό χειρισμό. Αν συμβεί μία από τις δύο κοπέλες να κερδίσει το αγόρι, να μη δείξει έπαρση έναντι της φίλης της που έχασε, να έχει κατανόηση και αυτή που τον έχει χάσει να το αντιμετωπίσει με στωικότητα και χιούμορ. Πάνω σε αυτούς τους δύο κανόνες θα στηρίζονται για όλη μας τη ζωή, το χάνω και το κερδίζω. Είτε είναι στον έρωτα, είτε είναι στη δουλειά, είτε στις φιλίες. Αυτός που δέχεται υγιώς την ήττα και την βάζει στη λίστα των παραδειγμάτων προς γνώση, θα βγει πολύ κερδισμένος στο τέλος. Και να θυμάστε πάντοτε, η απόρρψή μας από κάποιον τρίτο, δεν έχει καμία σχέση με εμάς, ούτε με το ποιοι είμαστε. Αφορά μόνον αυτόν και την προσωπική του εντύπωση για εμάς. Κι αυτός είναι ένας από τους άλλους βασικούς κανόνες για τη ζωή.
Η απόρριψη δεν πρέπει να γίνεται δεκτή ούτε με παντελή αδιαφορία ούτε με θλίψη ή οργή, αλλά με λογική, αξιοπρέπεια και χιούμορ.
Hear me out!
Della

Επί ξυρού ακμής 2

Στην προηγούμενη δημοσίευση του Επί ξυρού ακμής αναφερθήκαμε στα γενικά προβλήματα του δεύτερου κύκλου ζωής, μιας και θα καταργήσουμε τον όρο τρίτη ηλικία από ‘δω και πέρα. Εν συντομία, σαν πρώτο μέλημα βάλαμε τη συστηματική παρακολούθηση της υγείας μας και αρχίσαμε να απαριθμούμε τα προβλήματα που προέρχονται από τη μοναξιά. Σαν πρώτο βάλαμε τη θλιμμένη περιπλάνηση στο παρελθόν, η οποία δεν αφήνει κανένα περιθώριο να συγκεντρωθούμε στο μέλλον. Έχουμε κάνει χρονολογικά διαχωρισμό των περιόδων της ζωής μας και ξέρουμε από την ιστορία ότι η πολύ μεγάλοι άνθρωποι του πνεύματος διέπρεψαν σε προχωρημένες ηλικίες. Η φύση ή ο Θεός, όπως θέλετε, έδωσαν έναν ολοκληρωμένο κύκλο διαδρομής στον άνθρωπο για κάποιο λόγο. Είναι μεγάλο λάθος όταν νωρίς ή αργά βγούμε στη σύνταξη, έχει τελειώσει η καριέρα μας, έχουν φύγει τα παιδιά, έχουμε χάσει τον σύντροφό μας, να νομίζουμε ότι έχουμε σε μια αίθουσα αναμονής και δεν θα ονομάσω του τι. Είναι καθαρή περιφρόνηση στην ίδια τη φύση του ανθρώπου. Για κάποιο λόγο υπάρχουν αυτές οι ηλικίες και κάποια χρήση έχουν για εμάς και για τους άλλους. Εγώ, προσωπικά, απεχθάνομαι όσες γυναίκες γιορτάζουν τα γενέθλιά τους σχεδόν με φρίκη ή αποτροπιασμό για την ηλικία τους που αυξάνεται, περιφρονώντας έτσι το δώρο της ζωής. Είναι απλό, αν δεν θέλεις να γίνεις γέρος, φρόντισε να πεθάνεις νέος. Τα γενέθλιά μας δεν τα γιορτάζουμε για να θρηνήσουμε που μεγαλώνουμε, αλλά για να ευχαριστήσουμε το Θεό που μας επέτρεψε να ζήσουμε άλλη μία χρονιά. Εγώ φαντάζομαι τον εαυτό μου σε βαθιά γεράματα, με μαζεμένα πίσω τα λιγοστά μαλλιά μου, με καφτάνια μακριά σε λαμπερά χρώματα, γεμάτη ρυτίδες και γυρτή πλάτη, να ζωγραφίζω, να γράφω και να σας διηγούμαι. Το ίδιο θα ήθελα να κάνετε κι εσείς. Να βάλετε μια μακρινή ημερομηνία μπροστά σας και να οραματιστείτε τη διαδρομή μέχρι εκεί και φροντίστε να είναι πλούσια σε ενδιαφέροντα και εμπειρίες..

Και τώρα θα πούμε κάποια πρακτικά πράγματα.

Η μοναξιά που νιώθουμε είναι κάτι διαφορετικό από τη μοναχικότητα. Μπορεί να ζούμε μόνοι μας και να μην νιώθουμε καμία μοναξιά, γιατί η ζωή μας είναι οργανωμένη έτσι επί καθημερινής βάσεως, ώστε να τη ζούμε με ενδιαφέρον και ενθουσιασμό. Μακάριοι οι άνθρωποι που όλοι τους τη ζωή την ζουν με παιδικό ενθουσιασμό.

Η πρώτη απόρροια της μοναξιάς είναι η έλλειψη παντός ενδιαφέροντος. Η δεύτερη στην οποία οδηγεί η απώλεια των ενδιαφερόντων και η παντελής έλλειψη ενθουσιασμού είναι οι κακές σκέψεις. Αυτές παραπέμπουν στην αδράνεια και τη σωματική κούραση. Και στη συνέχεια όλα αυτά μας οδηγούν στην κατάθλιψη. Εγώ δεν θα μιλήσω για τη βαριά κατάθλιψη, γιατί αυτό είναι αρμοδιότητα των ειδικών. Θα μιλήσω για την κατάθλιψη που κατά καιρούς έχω περάσει εγώ και για τις λύσεις που μόνη μου έδωσα. Θα αρχίσουμε να αναλύουμε από την αρχή ένα ένα αυτά τα στάδια.

Τη λύση στο πώς διώχνουμε τις κακές σκέψεις μου την έδωσε ένα παιδί, 8 ετών, η ανηψιά μου η Μάρθα. Με είχε επισκεφτεί στην Αμερική, εγώ της έκανα μάθημα κοινωνικής συμπεριφοράς και μετά της είπα για ένα πρόβλημα που με απασχολούσε εκείνη τη στιγμή –δεν θυμάμαι ποιο. Μου είπε, «Θεία Ντέλλα, μην τα σκέφτεσαι αυτά». Της είπα, «Πώς;» και είπε, «Βγάλτα από το κεφάλι σου!». Της είπα, «Πώς να τα βγάλω; Προσπαθώ να τα βγάλω κι αυτά ξαναέρχονται». Το παιδί, αφού σκέφτηκε για λίγο, μου απάντησε πώς για να βγάλω τις κακές σκέψεις από το κεφάλι μου, πρέπει αμέσως να βάλω μέσα κάποιες καλές. Φυσικά, κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε. Το μυαλό του ανθρώπου δεν μένει ποτέ άδειο, ακόμα κι όταν κοιμάται. Άρα δεν μπορούμε να διώξουμε κάτι από μέσα, γιατί εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να μείνει κενό ούτε δευτερόλεπτο. Διώχνεις τις κακές σκέψεις με τις καλές σκέψεις και κάνεις πλήρη κατάληψη του μυαλού με κάτι καλό. Όπως για να βγάλεις τον αέρα από ένα ποτήρι το γεμίζεις με νερό. Αυτό το κάνω ακόμα και τώρα, όταν πάω να κοιμηθώ και με ταλανίζουν οι κακές σκέψεις της ημέρας. Αμέσως φέρνω κάτι πολύ καλό στο μυαλό μου (κι αυτό θα το αναλύσουμε, όταν θα ασχοληθούμε με τον διαλογισμό) και πολλές φορές με παίρνει ο ύπνος με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Όταν ξαφνικά μας χτυπήσει η κατάθλιψη μέσα στον χώρο μας και στην αρχή η κατάθλιψη δεν είναι κάτι το συνεχές, έρχεται σε μικρές δόσεις. Κάτι σου συμβαίνει και δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι. Ένα μικρό σφίξιμο, ένας μικρός πανικός ή ένα μαύρο σύννεφο που περνά φευγαλέα από το μυαλό κι από το στέρνο, αλλά σαφώς γίνεται αμέσως αντιληπτό κι αισθητό. Εκείνη τη στιγμή κάνουμε αμέσως κάτι πρακτικό. Σηκωνόμαστε από τη θέση μας, από το κρεβάτι μας, παίρνουμε τηλέφωνο κάποιο αγαπητό πρόσωπο, όχι για να μοιραστούμε το πρόβλημα της δικής μας κατάθλιψης και αλλά για να μάθουμε ο άλλος τι κάνει και να προσπαθήσουμε να του φανούμε χρήσιμοι. Η μεμψιμοιρία δεν είναι φάρμακο για την κατάθλιψη. Μπορούμε να ασχοληθούμε με μια δουλειά στο σπίτι, έστω και καθαριότητας που την έχουμε παραμερίσει επισταμένως. Εγώ βρίσκω πολύ αποδοτικό, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, το άδειασμα και το καθάρισμα του ψυγείου και το πέταγμα όλων των παλαιών τροφίμων. Είναι σαν να έχω επιφέρει μια εσωτερική κάθαρση στον εαυτό μου. Πολύ αποτελεσματικό είναι να μπεις κάτω από το ντουζ και να πλυθείς από το κεφάλι. Το νερό καθαρίζει την αρνητική ενέργεια που έχουμε συσσωρεύσει πάνω μας από τις κακές σκέψεις. Μην ξεχνάμε ότι κάθε φορά που μπαίνουμε ολόκληροι στο νερό είναι μία βάφτιση. Μια άλλη πρακτική διέξοδος είναι να καθίσουμε μπροστά στον καθρέφτη και να κάνουμε ένα ωραίο μακιγιάζ. Να προβάρουμε κάποια ρούχα που μας αρέσουν. Να διαβάσουμε το αγαπημένο μας βιβλίο. Το πιο κοινό και αποδοτικότερο από όλα να δούμε μια καλή σειρά στην τηλεόραση. Αν είμαστε από τις λίγες τυχερές που μπορούμε να φύγουμε από το σπίτι ανά πάσα στιγμή, βάζουμε μια φόρμα, παπούτσια βαδίσματος, ένα μαντήλι στο λαιμό, παίρνουμε το τηλέφωνο και λίγα χρήματα και φεύγουμε από το σπίτι προς την αγαπημένη μας κατεύθυνση. Μια διαδρομή τζόκινγκ, ένα πάρκο, τα μαγαζιά. Για μένα αυτή η διαδρομή είναι Ρηγίλλης – Εθνικός Κήπος – Ζάππειο – Πύλη Αδριανού – Διουνύσιου Αρεοπαγίτου – Φιλοπάππου. Αυτό το κάνω σε μισή ώρα. Πιστέψτε με, δεν υπάρχει ωραιότερο μέρος για μένα από το ύψωμα του Φιλοπάππου παρόλο το τσιμέντο της Αττικής. Είμαι αποκομμένη από όλα αυτά και στραμμένη προς την Ακρόπολη και μόνο. Η ατένιση αυτού του μεγαλειώδους μνημείου, η σύλληψη και η εκτέλεση από ανθρώπινα μυαλά κάνει το οποιοδήποτε πρόβλημά μου σκόνη. Πριν φτάσω εκεί, από το ασανσέρ του σπιτιού μου, πιάνω κουβέντα με όποιον βρεθεί μπροστά μου, ακόμα και με άγνωστους στον δρόμο, χαμογελάω, χαιρετάω, πιάνω κουβέντα, προσπαθώ να φανώ χρήσιμη, αν χρειαστεί. Πιστέψτε με, ο προβληματισμένος κόσμος που συναντώ στον δρόμο μου με κάνει να ντρέπομαι για το μηδαμινό βάρος των προβλημάτων μου.

Αυτό παλαιά το έκανα στην Αμερικη μέσα στο Central Park μιλώντας σε όλους τους άστεγους που ζούσαν μονίμως εκεί. Τη φράση shortcut to knowledge που χρησιμοποιώ συχνά μου την έμαθε μια άστεγη, γριά κυρία μέσα στο πάρκο, όταν για κάποιο διάστημα τη συναντούσα κάθε πρωί και την κερνούσα καφέ. Εγώ της αγόραζα πρωινό κι αυτή μου έδειχνε τους πολλούς σύντομους δρόμους προς την γνώση και προπάντων τι να αποφύγω στη ζωή μου, για να μην καταλήξω σαν κι αυτή. Γιατί τους περισσότερους άστεγους στο πάρκο της Νέας Υόρκης δεν τους οδηγεί η φτώχεια εκεί. Κι αν ναι, ο Δήμος και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα έχουν τρόπο να τους επαναφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και να τους κάνουν χρήσιμους. Τους οδηγούν τα προσωπικά, οικογενειακά και υπαρξιακά τους προβλήματα που δεν ξέρουν πώς να τα λύσουν.

Σε όσες αρέσει το γράψιμο είναι καλό να κουβαλάτε πάντοτε ένα μπλοκάκι μαζί σας και να σημειώνετε μια ωραία σκέψη που θα σας έρθει ή και μια κακή, που θα σας κάνει να αναρωτηθείτε από πού ξεφύτρωσε. Όσες έχετε κλίση στην ποίηση, γράφετε στίχους, τραγουδάκια και κάποτε θα πούμε τι θα κάνουμε και με αυτά. Κάτι πολύ ωραίο που μπορείτε να κάνετε είναι να κρατάτε ημερολόγιο. Δεν ξέρετε πόση εντύπωση θα σας κάνουν αυτά που θα διαβάζετε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα και δεν θα πιστεύετε ότι τα έχετε γράψει εσείς. Άλλες μπορείτε να αρχίσετε να μαθαίνετε κομπιούτερ και μην πείτε ότι είστε πολύ μεγάλες για αυτό ή πολύ κουρασμένες ή ότι το μυαλό σας δεν αντιλαμβάνεται την τεχνολογία. Τα πάντα μπορείτε να καταλάβετε, όταν μάθετε να διαβάζετε την κάθε σελίδα, ακόμα και του κομπιούτερ, γραμμή-γραμμή από πάνω προς τα κάτω. Θα αντιληφθείτε κάθε φύλλο χαρτιού και κάθε παράθυρο του κομπιούτερ. Για εσάς που δεν ενδιαφέρεστε για τίποτα από αυτά εκ φύσεως, δεν είναι καθόλου κακή λύση, η παρέα του χαρτιού. Η μπιρίμπα έχει αντικαταστήσει τον ψυχίατρο. Γύρω από αυτή καλλιεργούνται παρέες. Φροντίστε να κάνετε και καινούργιες γνωριμίες μέσα από αυτή που να σας προκαλούν το ενδιαφέρον. Έτσι θα περιποιείστε τον εαυτό σας, θα ντύνεστε καλύτερα, θα έχετε ωραία νύχια, ωραία μαλλιά κι ίσως κάποιο κρυφό φτερούγισμα μέσα σας, όταν θα ετοιμάζεστε να πάτε σε αυτές τις συγκεντρώσεις. Κι όταν είναι η σειρά σας να δεχτείτε στο σπίτι σας, με χαρά να στολίζετε τον χώρο και να ετοιμάζετε αυτά που θα προσφέρετε. Να φροντίσετε, όμως, μιας και η μπιρίμπα είναι πολύ χρονοβόρο σπορ, να αποφεύγουν το κάπνισμα οι πάντες γύρω σας κι εσείς η ίδια. Το κάπνισμα, μεν, βλάπτει την υγεία μακροπρόθεσμα, αλλά ο καπνός βλάπτει το δέρμα και τα μαλλιά αμέσως.

Την επόμενη φορά θα ασχοληθούμε με τα ενδιαφέροντα που μπορεί να προσφέρει αυτή η ηλικία και της χαρές που περικλείει.

Για εσάς πάντα!

Della

Κώδικας Ζωής 3

Ο κώδικας ζωής καταρχήν απευθύνεται στις ηλικίες 16-18 ετών. Όχι πώς αυτά που θα πούμε εδώ δεν μπορούν να εφαρμοστούν και σε μεγαλυτερες ηλικίες.
Οι βάσεις είναι ίδιες, οι λεπτομέρειες διαφοροποιούνται.
Θα παρατηρήσετε ότι ακολουθώ την τακτική των εφημερίδων - στην επικεφαλίδα τονίζεται η ιστορία, στην πρώτη παράγραφο λέγεται η ιστορία εν περιλήψει και στη συνέχεια αναπτύσσεται πλήρως. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί γίνεται αυτό. Φυσικά όχι για να καλύψουν το χαρτί. Ο τίτλος είναι για να τραβήξουν την προσοχή μας, η πρώτη παράγραφος για να μας δημιουργήσουν περιέργεια και στη συνέχεια εμβαθύνουν με τις λεπτομέρειες για να έχουμε πλήρη εικόνα της ιστορίας. Αυτή η τριπλή επανάληψη βοηθάει στο να αποτυπώσουμε και να μην ξεχάσουμε αυτό που έχουμε διαβάσει. Έτσι θα κάνουμε κι εδώ.
Θα τρέξουμε τα κεφάλαια σε γενικές γραμμές, για να ξέρουμε τι θα μπορούσε να μας ενδιαφέρει από αυτά και αργότερα θα τα αναλύσουμε ένα-ένα λεπτομερώς και με απλά παραδείγματα.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με τις σχέσεις αγοριών και κοριτσιών, χωρίς να είναι απαραίτητα σεξουαλικές. Οι σχέσεις πάντα ξεκινούν από μη σεξουαλικές -κάποιες καταλήγουν εκεί και άλλες διαρκούν στον χρόνο, χωρίς να γίνουν ποτέ σεξουαλικές.
Από μικρή ηλικία τα παιδιά έχουν το ένστικτο της σεξουαλικότητας. Αυτό το δίνει η φύση χωρίς ντροπή και χωρίς κανένα περιορισμο – αρκεί να παρατηρήσουμε τα ζώα. Από μικρή ηλικία, επίσης, εμφανίζεται και η έλξη του τι μας αρέσει. Εμείς θα επικεντρωθούμε στις σχέσεις ετεροφύλων, όχι γιατί δεν σέβομαι και τις σχέσεις μεταξύ ομοφυλόφυλων, απλώς δεν έχω την πείρα για να εκφραστώ επί του θέματος. Το μόνο που θα πω σε αυτό είναι ότι οι προτιμήσεις φαίνονται από μικρή ηλικία και με αυτό θα πρέπει να ασχοληθούν οι ίδιοι οι γονείς. Σήμερα πλέον δεν υπάρχουν ταμπού και περιορισμοί, αλλά σεβασμός προς όλα τα φύλα.
Από την σχολική ηλικία, όλα τα παιδιά έχουν την προτίμησή τους στο τάδε αγόρι ή κορίτσι. Πολλές φορές οι προτιμήσεις τους αλλάζουν συχνά και σε τελείως διαφορετικούς τύπους παιδιών, π.χ. ένα κορίτσι 10-12 ετών μπορεί να διατυμπανίζει πολύ σιγουρη στις φιλενάδες της ότι της αρέσουν οι ξανθοί – ίσως γιατί της άρεσε κάποιος ξανθός ποπ σταρ και στα 14 να κάνει σχέση με κάποιον καταμελάχρινο. Οι παιδικές σχέσεις είναι πιο εύκολο να χειριστούν, γιατί έχουν ειλικρίνεια και αυθορμητισμό και καμία εκδήλωση σεξουαλικότητας. Όταν αρχίσουν, όμως, στο σώμα μας οι πολύ φυσικές διεργασίες που δημιουργούν οι ορμόνες, κατ’ ανάγκη αλλάζουν οι σκέψεις και ως εκ τούτου και η συμπεριφορά. Μου αρέσει κάποιος και δεν ξέρω γιατί. Τον θέλω για μένα, δεν ρωτάω γιατί και αρχίζω να συμπεριφέρομαι απέναντί του, όπως κρίνω εγώ ότι είναι καταλληλότερο για να με προσέξει. Σ’ αυτό δεν έχω καμία πείρα. Το μόνο που έχω είναι ο εαυτός μου, η εμφάνισή μου, το μυαλό μου, η εξυπνάδα μου, η κρίση και ο χαρακτήρας μου. Αυτά όλα θα πρέπει να τα βάλω σε μια τέλεια αρμονία, για να πετύχω τον σκοπό μου. Σ’ αυτή την ηλικία, όμως, αυτό γίνεται μόνο ενστικτωδώς.
Ένας μεγάλος κανόνας που μπαίνει εδώ και ο οποίος θα είναι χρήσιμος σε όλη μας τη ζωή και σε οποιαδήποτε σχέση είναι το «άρχισε όπως έχεις σκοπό να συνεχίσεις». Αυτό, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται, είναι απλό στη χρήση του. Αν δεν έχω σκοπό να περνάω 10 ώρες το 24ωρο με τον φίλο μου –που σίγουρα δεν το έχει καμία μας- δεν το κάνω από την αρχή. Αν θέλω να κρατήσω μια απόσταση στη σχέση και να έχω ανεξαρτησία, δεν λέω από το πρώτο ραντεβού τα πάντα για τον εαυτό μου, τι έχω κάνει μέχρι τώρα και τι σκέφτομαι να κάνω στο μέλλον. Σε όλα υπάρχει μέτρο. Ούτε προσποιούμαστε έναν άλλο χαρακτήρα που σίγουρα δεν είμαστε, γιατί έτσι νομίζουμε ότι έτσι θα αρέσουμε στον άλλον. Αν γίνουμε θύματα αυτής της σκέψης, θα πρέπει να προσποιούμαστε σε κάθε σχέση έναν άλλο χαρακτήρα που νομίζουμε ότι θα είναι ευχάριστος στον σύντροφό μας και θα ξεχάσουμε ποιοι είμαστε. Αυτό το βλέπουμε ακόμη και σε γυναίκες που έχουν φτάσει τα 40 και συμπεριφέρονται σαν έφηβες, τόσο που δεν έχουν αφησει και την πραγματική τους φωνή να εξελιχθεί. Ή το χειρότερο, μιλούν με ώριμη γυναικεία φωνή στις φίλες τους και με εφηβική, ναζιάρικη και συνήθως σαχλή σε κάθε αρσενικό.
Το δεύτερο βασικό που θα θυμόμαστε εδώ είναι ότι σε όποιον αρέσουμε είναι για αυτό που πραγματικά είμαστε και όχι για αυτό που εμείς νομίζουμε ότι θα ήθελε ο άλλος να είμαστε. Στη ζωή μας θα είμαστε πολύ πιο ισορροπημένοι, αν καλλιεργούμε τις προσωπικές μας σχέσεις με αυτούς που πραγματικά μας θέλουν. Με λίγα λόγια, το πανάρχαιο και καθ’ όλα αληθές, «αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν». Τα αγόρια και τα κορίτσια που χάνουν πολύτιμο χρόνο από τη ζωή τους, από τις σπουδές τους, από τη διασκέδασή τους, από την προσωπική τους εξέλιξη κυνηγώντας μια σχέση που εκ των προτέρων είναι καταδικασμένη και θέλει μεγάλη προσπάθεια γιατί ο άλλος απλά δεν μας θέλει, παρόλο που εν πρώτοις φαίνεται μαζοχιστική κρύβει πάρα πολύ άρρωστο εγωισμό μέσα της. Ο ενστικτώδης σκοπός μας είναι να κερδίσουμε αυτόν που δεν μας θέλει, για να αποδείξουμε ότι είμαστε ικανοί και άξιοί του. Πολλές φορές, αν αυτό συμβεί, δεν τον θέλουμε καν. Αυτό συμβαίνει πιο πολύ με τα αγόρια. Θα είμαστε πολύ πιο υγιείς στο σώμα και το μυαλό μας, πετυχημένοι στις σπουδές μας, όταν καλλιεργήσουμε σχέσεις με το αντίθετο φύλο, οι οποίες θα είναι ευχάριστες, ανταγωνιστικές μεν, αλλά ισορροπημένες και οι οποίες σε κάτι μας βοηθούν σε αυτήν την ηλικία. Σε όλες τις σχέσεις της ζωής μας και αργότερα, όταν μεγαλώσουμε, κάνουμε παρέα με ανθρώπους είτε γιατί μαθαίνουμε κάτι από αυτούς είτε γιατί τους βρίσκουμε ευχάριστους και μας διασκεδάζουν είτε γιατί κάνουμε δουλειές κι έχουμε πιθανότητα επαγγελματικής συναλλαγής μαζί τους, είτε γιατί απλώς τους αγαπάμε και αυτό δεν χρειάζεται καμία εξήγηση. Θα προσέχουμε να μην αγαπάμε τουλάχιστον αρρωστημένα αυτούς που μας βλάπτουν και παραδείγματα τέτοια υπάρχουν πολλά και γνωστά με τους αστέρες που όλοι θαυμάζουμε και παρακολουθούμε. Έχουν καταστραφεί καριέρες μεγάλων ταλέντων από λάθος σχέσεις.
Οι σχέσεις δεν μπορούν ποτέ να μπούνε σε καλούπια. Οι προτιμήσεις του καθενός ξεκινούν από τον χαρακτήρα του, τις ανάγκες του, τους φόβους του, από τον τρόπο που μεγαλώνει μέσα στο σπίτι του, από τα κόμπλεξ του. Παιδιά που μεγαλώνουν φυσιολογικά σε μια οικογένεια που τους παρέχει ασφάλεια, ισορροπία, γονική αγάπη, παιχνίδι, διασκέδαση και σωστές συμβουλές, συνήθως κάνουν σχέσεις οι οποίες είναι συνέχεια αυτού του τρόπου ζωής.
Παιδιά τα οποία μεγαλώνουν με στερήσεις, με φόβους ή με κακοποίηση προσπαθούν να κάνουν σχέσεις που θα τους καλύψουν αυτά τα κενά, που θα τους τα ανατρέψουν ή δυστυχως πολλές φορές θα τους τα συνεχίσουν. Γι’ αυτό βλέπουμε πολλές φορές κακοποιημένα παιδιά από τους γονείς να πέφτουν σε ανάλογες σχέσεις και να τις υπομένουν αδιαμαρτύρητα. Αυτό θέλει όμως μεγάλη ανάλυση και βοήθεια ψυχολόγου, που εγώ δεν είμαι. Εμείς θα ασχοληθούμε με τις πιο υγιείς σχέσεις και μέσα σε αυτές κατατάσσονται και μερικές που εν πρώτοις δεν φαίνονται υγιείς. Ένα ισορροπημένο αγόρι, φιλόδοξο στις σπουδές του, με στόχους και σχέδια στην καριέρα του, χωρίς φόβους θα έλεγε κανείς ότι θα διάλεγε μια κοπέλα του ιδίου χαρακτήρα, αλλά θα μπορούσε να συμβεί και τελείως το αντίθετο και αυτό δεν έχει τίποτα το κακό. Μια σχέση συμπληρωματική με μια γλυκιά, όμορφη κοπέλα χωρίς μεγάλες φιλοδοξίες και στόχους υψηλής καριέρας, αλλά με όνειρα για μια ισορροπημένη οικογένεια. Εδώ ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Το άλλο μου μισό, που λέμε, μπορεί να είναι το τελείως αντίθετο και από εκεί βγαίνουν οι λαϊκές παροιμίες, «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι». Τα δύο μαζί κάνουν μια ολότητα που έχει αυτό το σχήμα. Αλλά δεν αποκλείεται δύο όμοια πράγματα να κάνουν μια ολότητα, πάρα πολύ αρμονική, όπως είναι στη μοντέρνα τέχνη. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι με δυναμικούς χαρακτήρες, με μεγάλες φιλοδοξίες, με όμοιο ή διαφορετικό κλάδο σπουδών, μπορεί να έχουν μια αρμονικά συναγωνιστική σχέση και πολύ εποικοδομητική. Το να μας αρέσει, λοιπόν, ένα αγόρι που είναι πολύ δυναμικό και ανεξάρτητο ή στη φίλη μας να αρέσει ένα αγόρι που δεν παίρνει πρωτοβουλίες, δεν ηγείται και ακολουθεί το γκρουπ κι αυτή θέλει να έχει ρόλο πιο αποφασιστικό και να είναι κυριαρχική επάνω του, δεν σημαίνει ότι είναι λάθος. Για αυτούς τους δύο το αποτέλεσμα μπορεί να είναι αρμονικό. Τις σχέσεις που πρέπει να προσέχουμε πολύ είναι οι σχέσεις που γίνονται βασανιστικές και συνήθως γίνονται γιατί τις αφήνουμε εμείς να γίνουν. Τουλάχιστον αυτές να μην διαρκούν πολύ. Αν δεν διαρκούν πολύ, μας κάνουν και καλό. Μέσα από αυτές μαθαίνουμε τι δεν μας αρέσει σε μια σχέση. Η εξέλιξη μας σαν άτομα βασίζεται στις συγκρίσεις και τις απορρίψεις. Σίγουρα ότι έχουμε απορρίψει μια φορά δεν το επιδιώκουμε δεύτερη.
Το πρώτο που μετράει σε μια σχέση είναι το ένστικτο. Βλεπουμε κάποιον και ξαφνικά κάτι γίνεται που δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε. Μας τραβάει την προσοχή, τον παρατηρούμε από μακριά, νιώθουμε κάτι μέσα μας, αυτό που λέμε πεταλούδες. Κι αυτό που νιώθουμε μέσα μας, φαίνεται και έξω. Αυτό είναι ότι ωραιότερο μπορεί να μας συμβεί και θα είμαστε πολύ δυστυχείς, όταν κάποτε σταματήσει να μας συμβαίνει, γιατί δυστυχώς με τα χρόνια εξαφανίζεται. Τότε είναι που θα πρέπει να προσέξουμε πολύ τη συμπεριφορά μας και τους βασικούς πατροπαράδοτους κανόνες που ίσχυαν από τις προγιαγιάδες μας και πάντα, χωρίς να έχουν γραφτεί. Παλιά λέγανε ότι τα κορίτσια δεν μιλάνε πρώτα στα αγόρια, όσο και να το θέλουν. Σήμερα δεν είναι έτσι, γιατί αγόρια και κορίτσια μεγαλώνουν μαζί, πολύ ελεύθερα από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό, εν πρώτοις, εξαλείφει το μυστήριο για το άλλο φύλο και την περιέργεια και είναι το πρόβλημα που έχουν τα νέα παιδιά και δεν είχαμε εμείς,. Γι’ αυτό τους έχει φύγει και ο μεγάλος ενθουσιασμός με τις σχέσεις. Κατά τη γνώμη μου θέλει τελείως άλλο χειρισμό, γιατί αυτά τα παιδιά δεν έχουν καμία σχέση με το πώς μεγαλώσαμε εμείς. Οι κανόνες των σχέσεων είναι πάντοτε οι ίδιοι, είναι άγραφοι και αναλλοίωτοι. Μπορεί μια κοπέλα να απευθύνει πρώτη τον λόγο σε ένα αγόρι, εξαρτάται, όμως, τι θα πει και πώς θα το πει. Και μπορεί ένα αγόρι να περιμένει να του απευθύνει τον λόγο πρώτη η κοπέλα. Αλλά, όταν γνωρίσουμε κάποιον, ο οποίος κάτι μας κάνει, δεν μιλάμε 10 ώρες στο τηλέφωνο, δεν στέλνουμε 10 sms την ώρα, δεν μιλάμε για αυτόν όλη την ώρα στους φίλους μας, δίνοντάς τους δικάιωμα να αστειεύονται για κάτι που για εμάς έχει άλλη αξία. Οι κανόνες είναι μεν πάγιοι, κλασικοί, αλλά στην εποχή μας, επειδή οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει, πρέπει να προσαρμόζονται αναλόγως και να υπάρχουν μέσα στον φυσικό μας αυθορμητισμό.
Ο φυσικός μας αυθορμητισμός ένα είναι μεγάλο κεφάλαιο για τον καθένα από εμάς, γιατί στον καθένα διαφέρει. Άλλος είναι αυθόρμητος με χιούμορ, αλλός είναι συγκρατημένος μέσα στον αυθορμητισμό του, άλλος είναι βαρύς κι ασήκωτος και δεν έχει αυθορμητισμό. Το καθένα έχει την ομορφιά του, γι’ αυτό και οι κανόνες παρόλο που είναι ίδιοι για όλους, εφαρμόζονται με κάποια ιδιαιτερότητα για τον καθένα ξεχωριστά.
Στον επόμενο κώδικα ζωής θα μιλήσουμε γενικά για τους κανόνες των σχέσεων των εφήβων.
Hear me out!
Della